Ook nu weer twee jazzgitaristen, van twee verschillende generaties, die onlangs een solo album afleverden. De Zwitser Samuel Leipold is van 1988, hij studeerde af in 2014 en bracht via QFTF ‘Viscosity’, zijn eerste solo album uit. De Italiaanse gitarist Andrea Massaria loopt al wat langer mee, hij is van 1965 en realiseerde ‘New Needs Need New Techniques’ voor Leo Records.

Leipold studeerde aan de jazzafdeling van de Musikhochschule Luzern bij Roberto Bossard, Christy Doran, Frank Möbus, Chris Wiesendanger, Nils Wogram en Nat Su en is actief sinds 2014. Intussen deelde hij het podium met musici als Lucerne Jazz Orchestra, Swiss Jazz Orchestra, Hayden Chisholm, Adrian Mears, Claudio Puntin en Peter Schärl en verschenen er twee albums van zijn kwartet. Opvallend aan ‘Viscosity’ is de grote mate van diversiteit die Leipold hier met zijn elektrische gitaar realiseert. Zo vallen het titelstuk, ‘Viscosity’, ‘Parsi’ en ‘Antimon’ op door de dwingende ritmiek, vooral het tweede stuk is zeer meeslepend, terwijl de drie delen ‘Sediment’ en ‘Ex Machina’ te beschrijven zijn als een subtiele geluidssculptuur, waarin nauwkeurig geformuleerde klanken en stiltes elkaar afwisselen. Verder zitten er twee vreemde eenden in deze bijt: op ‘Shō’ krijgt Leipold ondersteuning van de basklarinettist Toni Bechtold, iets dat dit stuk zeker verrijkt en in het zeer spannende en ietwat duistere ‘Piano & Guitar’ horen we Leipold, zoals de titel reeds aangeeft, ook op de piano.

Andrea Massaria begon op zijn zevende met de gitaar, studeerde klassieke gitaar bij Guido Percacci en Pierluigi Corona en stapte in 1990 over op de jazz en de vrije improvisatie. Inmiddels is het aantal samenwerkingen niet meer te tellen en wordt hij in binnen- en buitenland beschouwt als één van de belangrijkste Italiaanse gitaristen. Des te opvallender is het dat dit ‘New Needs Need New Techniques’ zijn eerste soloalbum is. Drie totaal verschillende Amerikaanse kunstenaars inspireerden hem voor dit album: Mark Rothko, Robert Rauschenberg en Jackson Pollock. Aan een ieder wijdde hij drie stukken en zoals de titel al aangeeft en overigens ook duidelijk wordt door de foto op doe hoes, beperkt Massaria zich hierbij geenszins tot die gitaar. In tegendeel, hij gebruikt een compleet arsenaal aan pedalen en andere elektronica om een geheel eigen klankwereld te bouwen. Horen we die drie kustenaars erin terug? Niet op een heel directe wijze, maar iets van de sfeer herken je wel, zo gebruikt Massaria in ‘RA3’ gesproken opnames, iets dat natuurlijk prima past bij pop-art, horen we in de stukken gewijd aan Pollock klanken die goed passen bij de dripping techniek waar deze kunstenaar zo beroemd door werd en hebben de stukken gewijd aan Rothko nog het meest weg van sfeervolle geluidssculpturen, iets dat die overwegend monochrome doeken goed benadert. Kortom een zeer afwisselend album van een bijzondere gitarist.

‘Viscosity’ is te beluisteren en te koop via Bandcamp: