De weg die componist Jeffrey Roden heeft afgelegd is lang en bijzonder. Hij begon zijn muzikale carrière ooit als sessiemuzikant en speelde bas op platen van Bo Didley en Big Jay McNeely. Zo’n vijftien jaar geleden ging het roer wel heel radicaal om en begon hij te componeren in een stijl die mijlen ver af staat van zijn sessiewerk en soms veel weg heeft van die van Morton Feldman.
Net als Feldman componeert ook Roden geen noot meer dan strikt noodzakelijk is. Zijn werkwijze beschrijft hij zelf bijzonder treffend: “My process of composition is quite simple in that I begin with nothing and continue to add one note, a fragment of silence, or a harmonic event to the preceding ones, generally having no sense of what is to follow, and eventually it is clear that the piece is completed.” Die intuïtieve wijze van componeren krijgt vorm in een serie werken die verzameld zijn op een nieuwe dubbel CD getiteld ‘Threads of Prayer’, volume 1, verschenen bij Solaire Records. Later dit jaar verschijnt er nog een tweede deel. De eerste CD bestaat uit een tweetal lange werken voor piano: ‘Twelve Prayers’ en ‘Untitled 10 pieces’. Voor ‘Twelve Prayers’ schreef Roden even zoveel gedichten die door Sandro Ivo Bartoli met grote precisie, middels de piano, worden verklankt. Roden draagt ze op aan Arvo Pärt, een belangrijke inspiratiebron voor hem. Roden’s muzikale taal is weliswaar een andere dan die van Pärt maar de gemene deler is wel de grote mate van sereniteit en emotionele diepgang die beiden middels hun muziek bereiken. Het pianowerk van Roden is echter nog kaler, nog verder uitgebeend dan dat van Pärt en die ‘Twelve Prayers’ bevatten ongeveer net zoveel noten als stilte. Het dwingt je tot luisteren, echt luisteren en tot onthaasten. Wat dat betreft zijn het inderdaad gebeden. Ook die nodigen uit tot stilstaan, tot overdenken. De ‘Untitled 10 pieces’ zijn van eenzelfde sobere schoonheid, ook hier zoekt Roden de stilte op.
In de stukken voor ensemble en strijkkwintet die op de tweede CD zijn verzameld horen we een ander aspect van Roden. Een aspect dat veel dichter bij het werk van Pärt staat dan bij dat van Feldman. Het zijn stuk voor stuk melodische stukken die een vrij dwingende, repetitieve structuur bezitten, zoals we dat ook veel bij Pärt tegenkomen.
Allereerst horen we ‘The Many Latitutes of Grief’, een uit zeven delen bestaand werk voor de bijzondere bezetting van strijkkwintet, piano, pauken en trombone Ook hier kiest Roden als inspiratiebron voor een door hem zelf geschreven tekst:
“The unexpected passing of a life
the incomprehensible void
between the left andd the leaving
the complexity of sorrow
it is my hope
that the memories of these moments
are revealed in the notes of this work.”
Bij het beluisteren van dit stuk kunnen we niet anders dan stellen dat Roden hierin is geslaagd. De trombone en de eerste viool vallen daarbij het meeste op. Zij verklanken het gemis op intense wijze. Neem de solo trombone in het vierde deel. Hartverscheurend klinkt deze.
De tweede CD bevat verder drie stukken voor strijkkwintet. Twee korte stukken met de eenvoudige titel ‘Untitled Quintet’ en het vrij lange ‘Leaves’. Over dit laatste stuk schrijft Roden zelf: “The string quintet ‘Leaves’ comes from a lifetime of watching leaves fall and marveling at both the beauty and inevitability of falling.” En inderdaad, op Roden’s klanken zie je de blaadjes vallen. Het stuk bezit de vereiste hoeveelheid melancholie, passend bij dit thema, maar bezit tevens ook die hierboven genoemde repetitieve structuur waardoor de componist recht doet aan de cyclische beweging in de natuur.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: