Met ‘Universalists’ brengt gitarist Yonatan Gat zonder meer een interessant, maar zeker ook belangwekkend album uit. Neem de titel gerust letterlijk want Gat mengt zijn punk rock op dit album op prachtige en zeer natuurlijk wijze met muzikale invloeden van over de gehele wereld, zo zijn eigen antwoord formulerend op deze tijden van xenofobie.
De Israëliër Yonatan Gat, tegenwoordig residerend in New York, begon zijn carrière in Monotonix dat ooit door critici als één van de meest spannende bands werd gezien binnen de rock & roll. Dat alles voor Gat in 2014 solo begon, een EP, ‘Iberian Passage’, uitbracht, gevolgd door een volwaardig album in 2015, ‘Director’. En nu dus ‘Universalists’, dat hij opnam samen met bassist Sergio Sayeg en drummer Gal Lazer.
Tien verrassende, kleurrijke stukken die barsten van de energie schotelt Gat ons hier voor. Je zou het niet zeggen als je het eerste stuk, ‘Cue The Machines’, opzet, dat aanvangt met opnames die Alan Lomax in de jaren ’50 maakte van een koor in het Italiaanse Genua. Of we een oude LP te pakken hebben, inclusief een wat bibberend geluid. Gat voegt er al snel flitsend triospel aan toe en mixt de twee zeer verschillende muzikale werelden in het vervolg van het nummer op boeiende wijze tot een nieuw, zeer eigen geheel. Op ‘Post-World’ wijkt Gat uit naar Mallorca. Een traditioneel volkslied, waar overigens duidelijk Arabische invloeden in doorklinken, gebruikt Gat hier als basis voor een innemende ballad.
Op het eigenlijk te korte ‘Fading Casino’, het eerste onversneden rocknummer zijn we voor het eerst op dit album getuigen van Gat’s meeslepende gitaarspel, ook dit is een ballad, met een mooie ritmische basis van Lazer en Sayeg. ‘Cockfight’ is punk rock van het zuiverste water. De sluizen gaan hier volledig open en het drietal trakteert ons op zeer ritmisch en zeer stuwend vuurwerk waar, apart genoeg, de klanken van de Balinese gamelan in doorklinken. Op het hierna volgende ‘Medicine’ is een gastrol weggelegd voor de Eastern Medicine Singers, een zogenoemde powwow drum groep uit Rhode Island. Het levert een prachtige, eclectisch nummer op. Het monotoon ritmische geluid van de drummers, het zangerige gitaargeluid van Gat, dit is universalisme op zijn best.
Enerverend klinkt ook ‘Sightseer’ met prachtig, gruizig spel van Lazer en Sayeg en duister, doch zeer melodieus gitaarspel van Gat. Een zeer spannend en enigszins verontrustend nummer. Het hoogtepunt van het album zit vrijwel aan het eind. ‘Chronology’ vangt aan met zeer krachtig en enerverend gitaarspel, duidelijk geïnspireerd door de muziek uit het Midden Oosten, dan slaat het in één keer om en horen we een authentiek Spaans volksliedje, volledig solo gezongen waarna Gat dit vermengt met een passage uit Antonín Dvořák’s ‘American Quartet’, een compositie uit 1893, gearrangeerd voor elektrisch piano en gitaar. Het einde is overweldigend doordat Gat ditzelfde liedje vermengt met een kakofonie aan geluid, een collage gemaakt uit live opnames.
Met ‘Universalists’ betoont Yonatan Gat zich zonder meer een muzikale bruggenbouwer. Het is nodig, meer dan ooit.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: