Cross-over mag dan inmiddels geen novum meer zijn, gelukkig denken steeds minder musici in strakke muzikale hokjes, Ketan Bhatti gaat verder dan we meestal gewend zijn. Hedendaagse kamermuziek combineren met de wereld van de dance is immers niet een echt voor de hand liggende keuze. Maar Bhatti voelt zich bij die combinatie, getuige zijn laatste album dat verscheen bij Col Legno, prima thuis.

De oorspronkelijk uit India afkomstige, maar reeds sinds zijn jeugd in Duitsland wonende Bhatti, werkt al geruime tijd op beide muzikale fronten. Hij schrijft muziek voor theater- en dansproducties, bijvoorbeeld voor het Deutsches Theater Berlin en Schauspiel Köln en musicals, maar componeert en produceert samen met zijn broer Vivan Bhatti ook muziek voor de Berlijnse breakdance groep Flying Steps. De ‘Flying Bach’ productie, waarvoor de broers een hip-hop adaptie van Bach’s Das wohltemperierte Klavier maakte, kreeg zelfs een nominatie voor de Echo Klassik Prize. Een man dus die grenzen opzoekt en zijn doel zelf als volgt verwoordt: “I practice floating between the areas; working towards an ever more individual aesthetic, which seeks to overcome the class war between music as entertainment and music as art.”

Op ‘Nodding Terms’ werkt Ketan daartoe samen met het IJslands / Duitse Ensemble Adapter en met Paul Frick en Jan Bauer, die met Daniel Brandt het in elektronische muziek gespecialiseerde trio Brandt Brauer Frick vormen. Voorwaar een bijzondere combinatie en het resultaat is er naar. Laten we dat voor het gemak maar een intelligente vorm van dance noemen, want ritmisch is het zonder meer, maar daarnaast ook zeker onderhoudend. Dat zit vooral in de bijzondere combinatie van akoestische instrumenten, bespeeld door Bhatti en de leden van Ensemble Adapter, met de mixes van Frick en Bauer.

Neem als voorbeeld ‘Funkstoff’ waarin, hoe kan het ook anders, funk zit, maar waarin we ook een klassieke vioolmelodie ontwaren en bloedmooi en intens basklarinetspel. En het wonderlijkste is nog wel dat dit prima bij elkaar past, nergens ontstaat het gevoel dat Bhatti zo nodig modern moet doen. Het vrij lange ‘Laughter Leading’ is al net zo bijzonder, hier zet Bhatti de piano in als ritmisch instrument, maar horen we ook het intieme samenspel van twee basklarinetten. Het ritme speelt ook een belangrijke rol in het opzwepende ‘Hast Hussle’, waarin boeiende ritmische patronen worden afgewisseld met zeer korte rustigere momenten, of iedere keer de motor weer moet worden opgestart. In het wel heel korte ‘Kords’ zit Bhatti wederom zelf achter de piano, hamerende aanslagen, elektronisch bewerkt, terwijl we de donkere basklarinetklanken op de achtergrond horen. Spannend is ook zeker ‘Umziehaktion’, één van de drie stukken die we hier in een oorspronkelijke versie en in een remix versie horen en waarin Bhatti zelf als drummer actief is. Tot slot nog aandacht voor ‘Modul 4’ waarin het tempo danig teruggeschroefd is en de nuance vrij spel krijgt.

Een veelzijdig album dus, dat ‘Nodding Terms’. Grenzen slechten, het levert onvermoede vergezichten op.