Le Seul Elément – Gin Pleos (Download Recensie)

Le Seul Elément bracht een bijzondere act op het laatste Incubate Festival. De pianist en zanger Matthieu Pellerin trad op in een witte tent waardoor je louter zijn schaduw zag. En hier overheen projecteerde hij dan weer beelden en geen vrolijke, wat een intens, soms verwarrend geheel opleverde. Het maakte zijn toch al indrukwekkende act alleen nog maar mysterieuzer.

a3878754137_10Bij het beluisteren van de CD Gin Pleos blijft het visuele vanzelfsprekend achterwege  maar dat geeft niet. De muziek is van zichzelf beeldend genoeg.  De CD Gin Pleos bestaat uit twee delen en duurt alles bij elkaar krap 30 minuten. En dat is genoeg gezien de enorme intensiteit van de muziek.

Le Seul Elément schotelt ons op Gin Pleos een elektronische klankwereld voor die als soundtrack bij een thriller niet zou misstaan. Regelmatig heftig, dramatisch, soms zelfs bombastisch en pathetisch. Vooral in het tweede deel roept het associaties op met nachtelijke begraafplaatsen onder een volle maan. De tekening op het hoesje laat ons niet voor niets een tekening zien van twee handen die een schedel vasthouden.

(meer…)

Lees verderLe Seul Elément – Gin Pleos (Download Recensie)

The Staves – Blood I Bled – (EP Recensie)

Voor me ligt een EP van The Staves, een Brits folkpop trio (en zussen). De EP is  genoemd naar de titeltrack, ‘Blood I Bled’.  Dit nummer, dat op 24 oktober formeel digitaal uitkomt, zal ook op de in 2015 te verschijnen nieuwe CD staan.

the-staves-blood-i-bled

In 2012 verscheen het debuutalbum van The Staves: Dead & Born & Grown. En sindsdien zijn ze aan een gestage opmars bezig. In 2013 waren ze al te zien in het clubcircuit maar ook op Lowlands en Into The Great Wide Open.

Deze nieuwe EP laat, ook al bestaat hij maar uit 3 nummers, goed zien waar de kwaliteiten van deze drie dames liggen.

(meer…)

Lees verderThe Staves – Blood I Bled – (EP Recensie)

Mark Alban Lotz – Solo flutes (CD Recensie)

Mark Alban Lotz kreeg vorig jaar een opdracht van het Fonds Podium Kunsten voor tien solocomposities voor fluit. Vervolgens is hij daar, in december 2013 en januari 2014, actief mee aan de slag gegaan tijdens een sabbatical in Berlijn.
Het resultaat van deze periode, aangevuld met een aantal improvisaties die in maart van dit jaar zijn opgenomen, staat nu op de CD Solo Flutes.

Solo-Flutes-cover

Lotz is een virtuoos op de fluit, zo mag de conclusie wel luiden na het beluisteren van dit album. En dan niet alleen op de traditionele dwarsfluit maar op een hele serie fluiten, met als meest bijzondere de contrabasfluit uit PVC waarmee hij op de hoes van de CD prijkt. Hij beperkt zich daarbij niet tot één stijl, maar laat een overtuigende mix horen van jazz, modern klassiek en wereldmuziek.  De 17 tracks zijn stuk voor stuk miniaturen: ieder met een eigen vorm en kleur, wat natuurlijk mede bepaalt wordt door het type fluit dat Lotz op dat moment gebruikt. Maar wat eveneens bepaald wordt door de stijl. En de stijlen die Lotz beheerst zijn divers. Soms kiest hij voor avontuurlijke improvisaties: de fluit klinkt dan vaak meer als een snaarinstrument of als een machine. Op andere momenten kiest hij voor meer traditionele, klassiek aandoende melodieën, of voor meer Afrikaans of Arabisch getinte muziek.

(meer…)

Lees verderMark Alban Lotz – Solo flutes (CD Recensie)

Rob Klerkx and the secret – Magnolia (CD Recensie)

De splinternieuwe CD van Rob Klerkx, hij wordt 30 oktober officieel ten doop gehouden tijdens een concert in Paradiso, heet Magnolia. En het resultaat mag er zijn.

RobRob Klerkx schotelt ons, samen met zijn begeleidingsband ‘the secret’, een aantal goed in het oor liggende melodieën voor. Ogenschijnlijk simpele liedjes , als je ze voor de eerste keer hoort. Gewoon een lekkere plaat denk je op zo’n moment. Maar de schijn bedriegt.  Want na enige keren luisteren ontvouwt zich een diepere gelaagdheid en een grotere complexiteit dan je in eerste instantie dacht. Dan openbaren zich de emoties die de componist bij het schrijven van deze melodieën gevoeld moet hebben. De sterke teksten die gaan over grote thema’s als liefde, afscheid, verdriet en relaties weet Klerkx te vatten in pakkende arrangementen die ervoor zorgen dat het nooit mismoedig wordt terwijl het je tegelijkertijd wel degelijk raakt.

Neem bijvoorbeeld een nummer als ‘I’ll come over’. Al in de eerste aanzetten voel je de onderhuidse spanning, het verlangen en de passie. Door de krachtige instrumentatie met daardoorheen een mooie subtiele pianomelodie, maar zeker ook door de doorleefde stem van Klerkx. Je hoeft geen Engels te kennen om te weten waar dit nummer over gaat.

Luister hier naar een stukje ‘I’ll come over’ en zie de band aan het werk:

(meer…)

Lees verderRob Klerkx and the secret – Magnolia (CD Recensie)

Flying Horseman (Concert Recensie)

Paradox, Tilburg – 11 oktober 2014

Ik kwam de Antwerpse groep Flying Horseman eigenlijk bij toeval op het spoor, enige maanden geleden, door een interview met gitarist Milan Warmoeskerken in Gonzo (Circus). Maar Warmoeskerken, vooral actief binnen de wereld van de elektronische muziek, daar ging het interview ook over, doet dus meer. En speelt dus onder andere ook in Flying Horseman. Wat zoektochten op internet leverde een aardig beeld op van de muziek en toen ik zag dat Paradox in Tilburg de dames en heren had geboekt was de keus snel gemaakt.

WP_20141011_20_52_34_Pro[1]Flying Horseman heeft de klassieke bezetting van een rockband, met leider, zanger en gitarist Bert Dockx, gitarist Milan Warmoeskerken, drummer Alfredo Bravo en bassist Mathias Cré aangevuld met de dames Maieu, Loesje en Martha, zij zijn verantwoordelijk voor de elektronische klanken en de zang en zorgen er mede voor dat dit allesbehalve een klassieke rockband is.

(meer…)

Lees verderFlying Horseman (Concert Recensie)

Screaming Headless Torsos (Concert Recensie)

Paradox, Tilburg – 3 oktober 2014

Het is geen geringe prestatie van Bartho van Straaten om Screaming Headless Torsos naar Tilburg te halen. Een tournee waarbij deze Amerikaanse band door Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Polen toert, met slechts 1 uitstapje over onze landsgrenzen. De band bestaande uit Freedom Bremner, vocals, David ‘Fuse’ Fiuczynski op gitaar, Daniel Sadownik op percussie, David DJ Ginyard op basgitaar en Bisquit Rouse op drums, speelde vooral stukken van hun vorige maand verschenen CD Code Red.

En nu een persoonlijke ontboezeming. Ik kende Screaming Headless Torsos niet en was op het verkeerde been gezet door de beschrijving op de site van Paradox. In die zin dat op de site de associatie wordt gemaakt met de muziek van John Zorn. Nu ben ik een groot fan van John Zorn en als zijn naam opduikt ben ik dan ook direct van de partij. Nu kan het aan mij liggen maar ik zie met de beste wil van de wereld niet, na gisteravond, waar die associatie met Zorn vandaan komt. Hooguit dat het allebei muzikanten zijn met een eclectische inslag. Maar ja, die zijn er meer.

(meer…)

Lees verderScreaming Headless Torsos (Concert Recensie)