Frans Heemskerk – Persona (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
BRONCHO – Just Enough Hip To Be Woman (CD Recensie)
Dat het nieuwe album van BRONCHO: Just Enough Hip To Be Woman er überhaupt gekomen is mag een klein wonder heten. Pech hebben we allemaal wel eens maar wat de groep rond zanger Ryan Lindsey overkwam, betekende toch wel een behoorlijke uitdaging.
De geschiedenis begint in 2010 als de band door Lindsey wordt opgericht, samen met gitarist Benjamin King, bassist Johnathon Ford en drummer Nathan Price. In 2011 verschijnt hun eerste album: ‘Can’t Get Past The Lips’. Het album gaf de band de nodige vaart en maakte het mogelijk om te touren. En dat is natuurlijk waar het voor een band nu om draait. Drie singles kwamen er uit: ‘Try Me Out Sometime’, ‘I Don’t Really Wanna Be Social’ en ‘Record Store’. En toen ging de platenmaatschappij falliet! De band tijdens een tour achterlatend zonder verdere faciliteiten.
Naked Ears – Icebear (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Lend Me Your Underbelly – Giant Tadpoles Among Us (CD Recensie)
Er komen vreemde klanken uit mijn luidsprekers. Ik hoor stemmen van winkelende mensen, ruis, een sterk vervormde gitaar en een stem die zingt, maar die ik bijna niet kan verstaan vanwege diezelfde gitaar die er ineens dwars doorheen koerst. Kortom ik luister naar ‘Giant Tadpoles Among Us’.
Dit intrigerende album van Lend Me Your Underbelly, het pseudoniem van Christian Berends, heb ik nu reeds meerdere keren geluisterd en iedere keer vallen er weer andere zaken op. Het is typisch zo’n album waar je maar geen vat op krijgt, omdat alles wat je gewend bent te horen er niet is. En wat je dan wel hoort, dát associeer je nu niet direct met muziek en zeker niet met popmuziek. Maar laten we maar gelijk zeggen waar het op staat: dat maakt deze plaat nu net zo interessant.
En dat komt allereerst door de opbouw van de nummers. Er zit weinig coherentie binnen een song. Net als je denkt er een beetje in te zitten, er grip op te hebben, doet Lend Me Your Underbelly iets totaal anders. De elementen versterken elkaar onderling wel maar de verbinding openbaart zich pas na meerdere keren luisteren.
Le Seul Elément – Gin Pleos (Download Recensie)
Le Seul Elément bracht een bijzondere act op het laatste Incubate Festival. De pianist en zanger Matthieu Pellerin trad op in een witte tent waardoor je louter zijn schaduw zag. En hier overheen projecteerde hij dan weer beelden en geen vrolijke, wat een intens, soms verwarrend geheel opleverde. Het maakte zijn toch al indrukwekkende act alleen nog maar mysterieuzer.
Bij het beluisteren van de CD Gin Pleos blijft het visuele vanzelfsprekend achterwege maar dat geeft niet. De muziek is van zichzelf beeldend genoeg. De CD Gin Pleos bestaat uit twee delen en duurt alles bij elkaar krap 30 minuten. En dat is genoeg gezien de enorme intensiteit van de muziek.
Le Seul Elément schotelt ons op Gin Pleos een elektronische klankwereld voor die als soundtrack bij een thriller niet zou misstaan. Regelmatig heftig, dramatisch, soms zelfs bombastisch en pathetisch. Vooral in het tweede deel roept het associaties op met nachtelijke begraafplaatsen onder een volle maan. De tekening op het hoesje laat ons niet voor niets een tekening zien van twee handen die een schedel vasthouden.
The Staves – Blood I Bled – (EP Recensie)
Voor me ligt een EP van The Staves, een Brits folkpop trio (en zussen). De EP is genoemd naar de titeltrack, ‘Blood I Bled’. Dit nummer, dat op 24 oktober formeel digitaal uitkomt, zal ook op de in 2015 te verschijnen nieuwe CD staan.
In 2012 verscheen het debuutalbum van The Staves: Dead & Born & Grown. En sindsdien zijn ze aan een gestage opmars bezig. In 2013 waren ze al te zien in het clubcircuit maar ook op Lowlands en Into The Great Wide Open.
Deze nieuwe EP laat, ook al bestaat hij maar uit 3 nummers, goed zien waar de kwaliteiten van deze drie dames liggen.
Mark Alban Lotz – Solo flutes (CD Recensie)
Mark Alban Lotz kreeg vorig jaar een opdracht van het Fonds Podium Kunsten voor tien solocomposities voor fluit. Vervolgens is hij daar, in december 2013 en januari 2014, actief mee aan de slag gegaan tijdens een sabbatical in Berlijn.
Het resultaat van deze periode, aangevuld met een aantal improvisaties die in maart van dit jaar zijn opgenomen, staat nu op de CD Solo Flutes.
Lotz is een virtuoos op de fluit, zo mag de conclusie wel luiden na het beluisteren van dit album. En dan niet alleen op de traditionele dwarsfluit maar op een hele serie fluiten, met als meest bijzondere de contrabasfluit uit PVC waarmee hij op de hoes van de CD prijkt. Hij beperkt zich daarbij niet tot één stijl, maar laat een overtuigende mix horen van jazz, modern klassiek en wereldmuziek. De 17 tracks zijn stuk voor stuk miniaturen: ieder met een eigen vorm en kleur, wat natuurlijk mede bepaalt wordt door het type fluit dat Lotz op dat moment gebruikt. Maar wat eveneens bepaald wordt door de stijl. En de stijlen die Lotz beheerst zijn divers. Soms kiest hij voor avontuurlijke improvisaties: de fluit klinkt dan vaak meer als een snaarinstrument of als een machine. Op andere momenten kiest hij voor meer traditionele, klassiek aandoende melodieën, of voor meer Afrikaans of Arabisch getinte muziek.
Rob Klerkx and the secret – Magnolia (CD Recensie)
De splinternieuwe CD van Rob Klerkx, hij wordt 30 oktober officieel ten doop gehouden tijdens een concert in Paradiso, heet Magnolia. En het resultaat mag er zijn.
Rob Klerkx schotelt ons, samen met zijn begeleidingsband ‘the secret’, een aantal goed in het oor liggende melodieën voor. Ogenschijnlijk simpele liedjes , als je ze voor de eerste keer hoort. Gewoon een lekkere plaat denk je op zo’n moment. Maar de schijn bedriegt. Want na enige keren luisteren ontvouwt zich een diepere gelaagdheid en een grotere complexiteit dan je in eerste instantie dacht. Dan openbaren zich de emoties die de componist bij het schrijven van deze melodieën gevoeld moet hebben. De sterke teksten die gaan over grote thema’s als liefde, afscheid, verdriet en relaties weet Klerkx te vatten in pakkende arrangementen die ervoor zorgen dat het nooit mismoedig wordt terwijl het je tegelijkertijd wel degelijk raakt.
Neem bijvoorbeeld een nummer als ‘I’ll come over’. Al in de eerste aanzetten voel je de onderhuidse spanning, het verlangen en de passie. Door de krachtige instrumentatie met daardoorheen een mooie subtiele pianomelodie, maar zeker ook door de doorleefde stem van Klerkx. Je hoeft geen Engels te kennen om te weten waar dit nummer over gaat.
Luister hier naar een stukje ‘I’ll come over’ en zie de band aan het werk:
Pieter Bast E.S.P. Quintet – Midnight Song (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.
Fire! Orchestra – Enter (CD Recensie)
Ga voor de recensie naar Draai om je oren.