Lend Me Your Underbelly – Giant Tadpoles Among Us (CD Recensie)

a1099044416_10Er komen vreemde klanken uit mijn luidsprekers. Ik hoor stemmen van winkelende mensen, ruis,  een sterk vervormde gitaar en een stem die zingt, maar die ik bijna niet kan verstaan vanwege diezelfde gitaar die er ineens dwars doorheen koerst. Kortom ik luister naar ‘Giant Tadpoles Among Us’.

Dit intrigerende album van Lend Me Your Underbelly, het pseudoniem van Christian Berends, heb ik nu reeds meerdere keren geluisterd en iedere keer vallen er weer andere zaken op. Het is typisch zo’n album waar je maar geen vat op krijgt, omdat alles wat je gewend bent te horen er niet is. En wat je dan wel hoort, dát associeer je nu niet direct met muziek en zeker niet met popmuziek. Maar laten we maar gelijk zeggen waar het op staat: dat maakt deze plaat nu net zo interessant.

En dat komt allereerst door de opbouw van de nummers. Er zit weinig coherentie binnen een song. Net als je denkt er een beetje in te zitten, er grip op te hebben, doet Lend Me Your Underbelly iets totaal anders. De elementen versterken elkaar onderling wel maar de verbinding openbaart zich pas na meerdere keren luisteren.

Neem een nummer als ‘ze weet dat zelf ook’. Een leuke titel overigens. Dat: ‘ze weet dat zelf ook’ wordt uitgesproken door een man. Het is een veldopname die aan het begin van het nummer een aantal keren wordt herhaald, te midden van ruis en andere onbestemde geluiden. Tegelijkertijd speelt Berends gitaar. Een mooie, bijna breekbare melodie. Heel subtiel gespeeld, terwijl die stem maar ‘ze weet dat zelf ook’ blijft herhalen.  De stem stopt en de melodie gaat verder. Tot aan het eind die stem weer terug komt. Het gitaarspel is goed en zonder die stem zou het ook een leuk nummer zijn. Maar dat ‘ze weet dat zelf ook’ is voor mij toch wel de kers op de taart.

Of luister naar ‘Background noise is your leader’. Het nummer start zeer rommelig: stemmen, ruis, verstoring. Maar ook hier weer een contrasterende rustige gitaarmelodie. En een stem die zingt, soms vrijwel niet te verstaan door de vervormde gitaar. Dan gaat de gitaar steeds zachter spelen en maakt grotendeels plaats voor een veldopname van pratende mensen in een menigte. Langzamerhand wordt de gitaarpartij echter weer sterker en volgt het laatste couplet.

Overigens: gezien het weloverwogen gebruik van stemmen op dit album zou het tweede couplet van dit nummer wat mij betreft het motto van deze CD kunnen zijn:

‘The voices sounding inside your head
Could be real, and overheard
Those are full of entries
delicate, sometimes beautiful,
and sometimes dirty
I want to immerse
Fly through, careless like a bird.’

Een bijzondere luisterervaring dus dit album. Ik ga hem nog vaak opzetten.

Beluister hier het album:


Ga hier naar de website van Lend Me Your Underbelly.