Geen componist voldoet zo goed om mijn muziekvriend Hans-Peter Kolb, voor iedereen bekend als Hap, te eren dan Hanns Eisler. Afgelopen dinsdag nam Hap begeleid afscheid van het leven, nadat twee jaar geleden een hersenbloeding zijn kritische verstand ernstig had aangetast. In onze filosofische gesprekken kwam Eisler regelmatig naar boven, geëerd door Hap, zowel vanwege zijn muziek, als zijn politieke standpunten. Op een nieuw album, verschenen bij Capriccio, laten Klangforum Wien en HK Gruber horen dat Eisler nog niets aan belang heeft ingeboet.
Als je geïnteresseerd bent in experimentele muziek waarin elektronica een allesbepalende rol speelt, kun je niet heen om het in Deventer gevestigde Esc.Rec. Harco Rutgers blijkt iedere keer weer een uitstekend oor te hebben voor onverwachte klanken en bijzondere muzikale vondsten. En ook al beperkt hij zich zeker niet tot Nederlandse musici, zij vinden hier wel vaak een podium. Daarom vandaag muziek van eigen bodem, in het laatste jaar uitgebracht. Martijn Comes en Lukas Simonis maakten ‘Regering’, Roel Meelkop en Marco Douma maakten het in prachtig artwork gestoken ‘Hoek’ en Jeroen Diepenmaat en Wouter van Veldhoven vulden met ‘Struin’, respectievelijk ‘Stop’, ieder een kant van een cassette.
Het was lange tijd stil rondom Soccer Committee, het alias van gitariste en vocaliste Mariska Baars. Tot vorig jaar bij Morc Tapes de mini-LP ‘Tell from the Grass’ verscheen, gevolgd door Moving Furniture Records die dit voorjaar haar titelloze CDr uit 2005 opnieuw uitbracht op Cd, met daarop tevens bewerkingen van twee stukken. ‘Mol & Mon Coeur’ werd onderhanden genomen door Machinefabriek (Rutger Zuydervelt), iemand met wie Baars overigens frequent samenwerkt, onder andere in Piiptsjilling en ‘Le Jardin’ door Wouter van Veldhoven.
Alexei Borisov begon zijn muzikale carrière als drummer, maar stapte al snel over op de elektrische gitaar en de elektronica en groeide in de afgelopen decennia uit tot één van de belangrijkste experimentele musici. Opvallend daarbij is de enorme veelzijdigheid die deze man aan de dag legt en die gestalte krijgt in een bijna oneindig groot aantal projecten en samenwerkingen. Zo horen we hem op het bij CD Reqords verschenen ‘Shampanskoye’ samen met mede elektronica producer Jérôme Lorichon, drummer Olga Nosova en saxofonist Quentin Rollet in de weer met pure free jazz, terwijl zijn bijdrage aan het bij Pharmafabrik verschenen ‘Bora Scura Reimagined’ perfect past binnen de experimentele elektronica.
John MGuire behoort, al is hij hier nagenoeg onbekend en wordt zijn muziek helaas zelden gespeeld, tot de belangrijkste vertegenwoordigers van de elektronische minimal music. Hij studeerde eind jaren ’60 van de vorige eeuw bij Karlheinz Stockhausen en Krzysztof Penderecki , iets dat je terug hoort in de combinatie van serialisme en minimal music. Bijvoorbeeld in de drie stukken ‘Pulse Music’ die Unseen Worlds onlangs op Cd uitbracht, samen met ‘108 Pulses’.
Honderd jaar geleden werd Iannis Xenakis geboren, één van de meest belangrijke componisten van de vorige eeuw. Karlrecords greep de gelegenheid van dit eeuwfeest aan om een Cd box uit te brengen met zijn complete elektro-akoestische werk. Het oudste stuk, ‘Diamorphoses’, stamt uit 1957, Xenakis was er vroeg bij. Het laatste uit 1992, negen jaar voor zijn dood in 2001. Een prachtig overzicht van een muzikale erfenis die nog steeds te weinig aandacht krijgt. Lees verder
De eersten die met elektronica aan de slag gingen binnen de muziek waren componisten als Pierre Schaeffer, Pierre Henry, Pierre Boulez, Karlheinz Stockhausen, Iannis Xenakis – die hier later nog aan bod komt – en Nederlandse componisten als Dick Raaijmakers en Henk Badings. In dat rijtje hoort ook de in 2013 overleden Bernard Parmegiani. Hij werd iets minder beroemd dan de bovenstaande componisten, maar zijn werk is zeer de moeite waard. Getuige ook ‘Stries’, gemaakt voor drie synthesizers en tape, dat onlangs door Colette Broeckaert, Sebastian Berwick en Martin Lorenz werd opgenomen voor Mode.
Ilitch is het vehicle van de Franse multi-instrumentalist Thierry Müller. Met wisselende samenwerkingspartners realiseert hij iedere keer weer een zeer persoonlijk muzikaal kunstwerk. Op het bij Bisou Records verschenen ‘White Light’ horen we hem samen met trompettist Jac Berrocal, saxofonist Quentin Rollet, celliste Milena Drither-Lerru en mede alleskunner Aaron Moore en op het bij Trace Label verschenen ‘PTM Works 2’ horen we hem samen met zijn broer Patrick Müller. Verder leveren zowel Thierry Müller als Quentin Rollet bijdrages aan het eveneens bij Trace Label verschenen ‘After the Wave’, van multi-instrumentalist Laurent Saïet.
Het in Augsburg gevestigde Attenuation Circuit is één van de meest vooraanstaande labels als het gaat om experimentele elektronica in brede zin. Zie bijvoorbeeld ‘ex nihilo’ van XFnX dat hier gisteren voorbij kwam. De eigenaar van het label is Sascha Stadlmeier, vaak werkend onder zijn alias Emerge. Vanzelfsprekend verschijnt er het nodige van hem op dit label, al is dat bij lange na niet alles. De productie van Attenuation Circuit is daarvoor te hoog. Maar goed, ‘Indulgence’ komt hier aan bod, samen met een split Cd met werk van Ermerge, Gerald Fiebig en Mattia Bonafini en tot slot ‘Sonolite’ van Sonometer, het samenwerkingsverband dat Stadlmeier heeft met SRVTR, het alias van Gildas Brugaro.
Binnen de wereld van de (experimentele) elektronica werken veel musici onder één of meerdere aliassen. Met wat zoeken ben je er meestal echter vrij snel achter wie erachter zit. Zo ook met XFnX. Zijn Facebookpagina brengt ons bij de Franse musicus Chris Teissier. Daar leren we ook dat de man ook zanger, gitarist, bassist, tekstschrijver en componist is en dat hij in het verleden lid was van Martin Dupont en Fahrenheit 451/Esthetic Suicide. Maar nu dus XFnX, met als laatste wapenfeit het album dat bij Attenuation Circuit verscheen, ‘ex nihilo’.