Sinds het begin van deze eeuw werken de twee uit Genua afkomstige musici Edo Grandi en Maurizio Gusmerini samen onder de naam St. Ride. Ze creëren middels elektronica een verrassend veelzijdige klankwereld waarin flarden goed in het gehoor liggende pop, hand in hand gaat met ambient en meer experimentele elektronica. Na ‘Deutschland Fendom’ uit 2016 was het echter opvallend stil rond dit duo, tot eerder dit jaar het prachtige ‘Microstorie’ bij Torto verscheen, waarin die diverse muzikale werelden weer op boeiende wijze samenkomen.
„When a group of musicians asked me, a choreographer, to write them music, I knew that by accepting their proposal we were all agreeing to change up our conceptions of our respective disciplines. We were ready to broaden our ways of thinking and to dare to do something that none of us was comfortable with”. Dit zijn de woorden van Lotus Eddé Khouri, stilstaand bij zijn stuk ‘Seven Lines’ dat hij in 2019 schreef voor het Gamut Festival, georganiseerd door het Zwitserse Gamut Kollektiv en dat onlangs op Cd werd uitgebracht, opgenomen door Eric La Casa. De groep noemt het zelf een “performative concert, referring to the process of producing sound connected to the physical presence”. Alleen krijgen we hier natuurlijk louter het geluid, aangezien het collectief er voor koos het stuk op Cd en niet op Dvd uit te brengen.
Ooit werkte ze als serveerster aan de overkant van één van s’ werelds beroemdste podia en hét podium voor country: The Ryman in Nashville. Maar serveerster worden was niet de reden dat Margo Price op haar twintigste vanuit Aledo, Illinois naar Nashville trok, dat was de muziek. In 2016 bracht ze haar debuutalbum uit, ‘Midwest Farmers Daughter’ en sindsdien is haar ster rijzende in de wereld van singer-songwriter en country rock. En zo stond ze dus ineens zelf in The Ryman, met een zeventien(!) koppige band. En de titel van het bij Loma Vista Recordings verschenen album is niet geheel toevallig ‘Perfectly Imperfect at The Ryman’.
Twee albums van musici die de grenzen tussen (muzikale) culturen overschrijden. Allereerst aandacht voor Boi Akih, bestaande uit de Nederlands-Molukse zangeres Monica Akihary en gitarist Niels Brouwer. Voor het project ‘Storyteller’, nodigden zij koraspeler Sekou Dioubate en blokfluitist Dodó Kis uit. Het album verscheen eind vorig jaar in eigen beheer, maar de geplande tour kon toen niet doorgaan, die vindt dit najaar plaats, alle reden dus om dit album hier alsnog aan bod te laren komen. Ik koppel het graag aan het bij Home Records verschenen ‘Bolo Saba’ van het uit Baba Sissoko, Jozef Dumoulin en Afra Mussawisade bestaande Bará, ook dat album ligt hier al veel te lang.
Alle perikelen de laatste maanden hebben musici bepaald geen goed gedaan, optredens werden en masse afgezegd en ook nu er weer meer ruimte komt geldt dat zeker nog niet overal en voor iedereen. Sommige musici hadden echter wat meer geluk. Neem Sven Figee, beter bekend vanwege zijn band Sven Hammond, die na een telefoontje van presentator Matthijs van Nieuwkerk eerder dit jaar zijn carrière ineens in een stroomversnelling zag komen. We zouden bijna vergeten dat hij al vijftien jaar bezig is en dat het succes hem zeker niet kwam aanwaaien. Het klappen van de zweep kent hij inmiddels dus wel en wie daar nog bewijs voor nodig heeft, beluistert het beste ‘Sphere – A Tribute to Thelonious Monk’, de man zijn laatste wapenfeit.
De zangeres en multi-instrumentaliste Annie Clark werkt sinds 2007 onder haar artiestennaam St. Vincent. Onlangs verscheen er, bij Loma Vista Recordings, nieuw werk van haar. ‘Daddy’s Home’ heet het album waarop Clark teruggrijpt op de platenkast van haar vader en dus op de jaren ’70 van de vorige eeuw. De nummers ontstonden in de afgelopen jaren toen haar vader een gevangenisstraf uitzat, mede verantwoordelijk voor een grote oplichtingszaak, waarvan hij in 2019 vrij kwam. Naast Clark horen we op dit album bijdrages van onder andere Jack Antonoff, Evan Smith, Sam KS, Greg Leisz, Daniel Hart, Michael Leonhart, Lynne Fiddmont en Kenya Hathaway.
TivoliVredenburg, Utrecht – 12 september 2021
Annika Sokolofsky en het New European Ensemble tijdens de uitvoering van ‘Don’t Say a Word’ vrijdagavond. Foto”Anna van Kooij
Op de laatste dag van de Gaudeamus muziekweek allereerst nog vier concerten en dan de prijsuitreiking. Het Duo Ebano, dat dit jaar voor het eerst op Gaudeamus staat en drie ensembles die reeds een aardige relatie met dit festival hebben opgebouwd. Dat geldt zeker voor Orkest De Ereprijs, maar ook Modelo62 en Quatuor Bozzini zijn inmiddels geen onbekende meer. Allen brengen ze een uitgebreid programma met een brede keur aan componisten. En dan wordt bekend dat Annika Socolofsky dit jaar, welverdiend met de award 2021 naar huis gaat, waarover later meer.
TivoliVredenburg, Utrecht – 11 september 2021
Foto: Gaudeamus
‘Saturday Night’ heet tegenwoordig de zaterdagavond tijdens het Gaudeamus Festival. Een doorlopend programma zo ongeveer over alle zalen van TivoliVredenburg en dit keer ook een paar locaties daarbuiten. Alleen het in- en uitlopen werd dit keer sterk ontmoedigd, al hield lang niet iedereen zich daaraan, maar verder was het als van ouds. Die zaterdagavond kenmerkt zich ook al enige jaren door het feit dat de muziek zich niet beperkt tot hedendaags gecomponeerd, maar zich ook uitstrekt tot de betere pop, experimentele elektronica, jazz en wat je al niet meer aan stijlen kunt combineren.
TivoliVredenburg, Utrecht – 10 september 2021
Ensemble Vonk. Foto: Gaudeamus
Gisterenavond was er tijdens het Gaudeamus Festival weer volop aandacht voor de vier genomineerde componisten voor de Award van 2021. Ensemble Vonk voerde stukken uit van Jenny Beck en Gen Tanaka en het New European Ensemble had naast een stuk van Beck, stukken van Annika Socolofsky en Matthew Ricketts op de lessenaar. Een mooie gelegenheid om wat meer gevoel te krijgen bij deze vier genomineerden. En dat het hier dan ook nog gaat om twee van mijn favoriete ensembles is mooi meegenomen.
TivoliVredenburg, Utrecht – 10 september 2021
Tera de Marez Oyens. Foto: Gaudeamus
Dit jaar is het vijfentwintig jaar geleden dat de componiste Tera de Marez Oyens overleed. Een unieke figuur, haar tijd ver vooruit. Weinig componisten waren ook zo veelzijdig. Ze werkte mee aan het Liedboek voor de kerken maar schreef ook composities voor elektronica, al dan niet in combinatie met akoestische instrumenten. Haar gedachtenis wordt levend gehouden door een compositieprijs, als onderdeel van haar nalatenschap. bestemd voor afstuderende studenten om “de stap naar de beroepspraktijk te overbruggen.” Het geldbedrag van 2.000 Euro is dan ook bedoeld voor een nieuwe compositie dat het jaar daarop wordt uitgevoerd. De componisten die dit jaar werden geselecteerd met hun stukken: Amba Klapwijk – ‘The very lightweight thread floats in the moving air’; Maurick Reuser – ‘Kobucha’; Nuno Lobo – ‘Necrotic Birds’ en Soheil Shayesteh – žhâ.