Ryley Walker speelt dinsdag 16 september op Incubate (zie de pagina met festival info). Ter voorbereiding luisterde ik ‘The Bootleg’. Een liveconcert opgenomen in Galerie Rademann in Schwarzenberg (D) van 15 oktober 2013. Zie hieronder voor een fragment uit dit concert:

Ryley Walker is een troubadour in de ware zin van het woord. Hij zingt zijn, deels zelfgeschreven, liedjes, zichzelf begeleidend op gitaar op een ongecompliceerde bijna klassieke manier. Het is alles behalve hemelbestormend maar mooi, mooi op een niet nadrukkelijke wijze. Ingetogen, met veel oog voor details. Maar ook met een instrumentaal stuk als ‘Tanglewood Spaces’ weet hij goed raad. Ook hier weer die ingetogen, ietwat dromerige stijl van spelen, maar tegelijkertijd valt op dat Walker zijn gitaar perfect beheerst. Het klinkt allemaal in eerste instantie weinig opzienbarend maar dat is nu net het verraderlijke. Je moet immers bijzonder goed kunnen spelen om iets eenvoudig te laten klinken.  (meer…)

Daniel Bachman is een gitarist uit het zuiden van de VS met een bijzondere stijl van spelen bestaand uit tokkelen in een zogenaamde open stemming (je bespeelt snaren die door geen enkele vinger worden ingedrukt, vandaar ‘open’). Dat hij uit het warme, zwoele zuiden komt, is verder eveneens duidelijk te horen. Niet doordat hij de muziek speelt waar deze streek bekend door is: Blues en Country. Nee, het is te horen in de sfeer die de muziek oproept.

Die sfeer is er één van eindeloze horizonten en verlaten zandwegen en van hitte, zinderende hitte. Het is in dit verband geen toeval dat hij in een interview in de laatste Gonzo (Circus), nr.122, aangaf ooit nog wel eens een filmsoundtrack te willen schrijven. De muziek is duidelijk verhalend, zelfs beeldend en zou inderdaad goed passen bij een film van Terence Mallick waar Bachman een fan van blijkt te zijn (Mallick heeft een klein, doch zeer bijzonder en sfeervol oeuvre. Kijk als je hem niet kent Days of Heaven om te begrijpen hoe Mallick en Bachman bij elkaar passen) .
(meer…)

Luisteren naar de nieuwe CD van The Body, I Shall Die Here is een zeer intense ervaring. De titel alleen al spreekt natuurlijk boekdelen. Dit is muziek die erin hakt.
Eerder trakteerde The Body ons reeds op Christs, Redeemers maar I Shall Die Here gaat in alle mogelijke opzichten een stap verder. En dat is zeker mede te wijten aan de samenwerking met Bobby Krlic, alias The Haxan Cloak.

Voor diegenen die beiden niet kennen. The Body is een duo: Chip King speelt gitaar en praat, gilt, krijst alsof de dood hem op de hielen zit en Lee Bruford drumt. En dan The Haxan Cloak. Die produceert inktzwarte, door merg en been trillende elektrodrones. En het moet gezegd worden: de combinatie doet wonderen. Dit overstijgt de doorsnee doom metal volledig en de doorsnee elektronica act eveneens. Het snijdt door merg en been.

(meer…)