Voor deze drie pianotrio’s blijven we in eigen land, waar deze vorm eveneens onverminderd populair is. Robert Koemans maakte, samen met bassist Alessandro Fongaro en drummer Willem Romers, met ‘Cross’ zijn debuut bij ZenneZ Records; Ramón Valle realiseerde met zijn trio, verder bestaand uit bassist Omar Rodriguez Calvo en drummer Jamie Peet ‘Inner State’ via In+Out Records en Jeroen van Vliet maakte in eigen beheer een nieuw album met zijn Moon Trio (bassist Cord Heineking en drummer Mark Schilders): ‘Monochromes’.
In het boekje bij de Cd noemt Koemans zowel John Coltrane als Edward Elgar. Op zijn debuut ‘Cross’ horen we dan ook prachtige huiskamerjazz, met een flinke scheut klassiek. En net als we eerder zagen bij Aaron Diehl is ook dit ‘Cross’ primair het album van Koemans. Fongero en Romers, die hij kent van zijn studie aan het Codarts in Rotterdam, spelen een belangrijke, maar dienende rol op dit album. Naast een prima pianist betoont Koemans zich overigens ook een zeer interessant componist. Het zijn stuk voor stuk prachtige, lyrische muzikale verhalen. Meestal is een melodie leidend, maar Koemans schuwt abstracties geenszins. Daarnaast heeft hij goed nagedacht over de structuur en de samenhang tussen de drie instrumenten, zo voegt Fongaro met zijn strijkbewegingen duidelijk spanning toe aan ‘Come Home’. Opvallend rustige nummers, over het algemeen. Een enkele uitzondering als het titelstuk, met mooi staccato pianospel en fijne roffels van Romers, daargelaten. Bijzonder vind ik ook ‘The Bucket’ vanwege de stomende groove, ‘McGuiness Boulevard’ vanwege de onderhuidse spanning en de enige cover, ‘Philadelphia’ van Neil Young: het is weer eens wat anders dan een jazzstandard.
Ramón Valle: “My music is full of pictures, and my dream is to show my audience what I see behind the notes.” Een statement dat volop van toepassing is op dit ‘Inner State’, live opgenomen in Porgy & Bess, Wenen. Valle is een dichter, met zijn muziek als instrument. Pure jazz, maar dankzij zijn Cubaanse afkomst altijd met een sterke drive, felle ritmiek en een zekere overdaad. Ook ‘Inner State’, zijn nieuwe trioalbum is hier een voorbeeld van. Zo afgemeten en karig als Koemans soms klinkt, zo overdadig klinkt Valle. Een prachtig voorbeeld is zijn versie van Leonard Cohens ‘Hallelujah’. Met een enorm oog voor detail levert de meester van de verfraaiing Valle hier een ronduit barokke versie van deze klassieker. Iets soortgelijks doet hij in fellere stukken als ‘Little, Irreplaceable Things’: eindeloze clusters noten, vet aangezet, prachtig versierd. Rodriguez Calvo en Peet weten overigens prima raad met deze overdaad en begeleiden de meester met krachtige frases. Dit is muziek die maar al te vaak associaties oproept met een wildstromende, buiten zijn oevers tredende rivier. De Cubaanse wortels horen we volop terug in het meeslepende en ronduit weemoedige ‘Mamita Yo Te Quiero’ en in het bruisende ‘Chico Hermanas’ waarin hij naast de piano, met zijn grenzeloze enthouiasme het publiek bespeelt.
‘Monochromes’ is geen zuiver pianotrio album omdat alledrie de musici ook de beschikking hebben over elektronica en deze stevig inzetten. Van Vliet heeft altijd bekend gestaan om zijn sfeertekeningen, iets dat we hier nog sterker terugvinden dan in het verleden. Direct in ‘Opening’ vermengt hij zijn verstilde pianoklanken met sfeervolle klankwolken en stoffering van Schilders. Typsiche Van Vliet stukken zijn ‘Mekali’ en ‘Swan Song’, bijna voorzichtig doseert hij hier zijn noten, met minimale middelen zijn melodie vormgevend. Een lyricus pur sang, maar wel één die het spannend weet te maken. Dat komt zeker ook doordat dit ‘Monochromes’ een zeer afwisselend album is geworden, waarin meerdere muzikale werelden elkaar kruisen. Want zo rustig en beheersd als deze beide sukken klinken, zo fel en ritmisch gaat het er in ‘Traffic’ aan toe, we zijn nu duidelijk in een drukke stad beland. In het erop volgende ‘Ponder’ en ‘Safar’ mengt het trio dan weer jazz met wereldmuziek, in ‘Simmer’ met experimentele elektronica en in ‘Nassau’ met ambient.
Bekijk hier opnames van ‘The Bucket’ van Robert Koemans, ‘Free at Last’ van Ramón Valle en het concert dat Jeroen van Vliet met zijn Moon Trio onlangs gaf in het Bimhuis: