In dit tweede deel van een serie rondom de cello in de hedendaagse muziek aandacht voor de Noorse celliste en vocaliste Marianne Baudouin Lie, die op haar laatste album, ‘Atlantis, Utopia & Ulvedrømmer’, dat uitkwam bij Particular Recordings Collective, een aantal composities bij elkaar bracht waarin ze haar cellospel op succesvolle wijze combineert met zang. We horen stukken van Stine Sørlie, Maja Solveig Kjelstrup Ratkje, Eirik Hegdal , Lene Grenager en Ellen Lindquist.

Baudouin Lie is celliste, met name gespecialiseerd in kamermuziek, onderzoekster en docente aan het NTNU Institute of Music. Op dit ‘Atlantis, Utopia and Ulvedrømmer’ gaat ze nadrukkelijk op zoek naar de wisselwerking tussen cello en de menselijke stem, die overigens qua klank opvallend dicht bij elkaar liggen. Het album begint met ‘Many Thousands Gone’ van Lindquist, dat deze componiste baseerde op een oude gospel uit de slaventijd. Duistere, krachtig gespeelde frases, zowel gestreken als pizzicato gespeeld, worden hier afgewisseld met zang, waarbij Lindquist ook nog variatie aanbrengt in het volume. Een intens stuk waarin deze celliste prima de impact van zinnen als: “No more slavery chains for me | Many thousand gone | No more children stole from me | No more, no more” weet te verklanken.

Hegdal en Baudouin Lie zijn collega’s bij het NTNU en zijn beiden lid van het Alpaca Ensemble (Hegdal is ook saxofonist), En ondanks dat ze elkaar al zo’n twintig jaar kennen, schreef Hegdal met ‘Concertino per violoncello et voce’ pas zijn eerste compositie voor Baudouin Lie. Ze zegt zelf over dit uit vier delen bestaande stuk: “The musical contrasts are very clear, from swinging happy and talkative, to mournful and thoughtful. Eirik wants me to shape the music and timing almost without directions in the score, and I bend the time as much as I dare within a rhythmical frame.” Opvallend aan dit stuk is de wijze waarop Hegdal de klank van de cello en de menselijke stem met elkaar verweeft tot een onlosmakelijke eenheid.

Sørlie brengt met ‘Atlantis Lamento’ een soort van ode aan dat wat voorgoed voorbij is. Middels het gebruik van alternatieve technieken en gesproken tekst, naast meer traditioneel spel, bereikt ze een opwindend resultaat. Ratkje is inmiddels een bekende naam in de muzikale avant-garde van Noorwegen en ver daarbuiten. Net als Baudouin Lie werkt ook Ratkje vaak met de menselijke stem in haar optredens en dat deze dan ook in ‘To F’, opgedragen aan haar dochter Frida, een belangrijke rol speelt, hoeft dan ook niet te verbazen. We horen een soort van drone, die zich als een golf beweegt tussen hoog en laag en die ook in volume heen en weer beweegt, daar tussendoor beweegt de stem, louter bestaand uit klanken.

De tweede Cd van dit dubbelalbum bevat ‘Ulvedrømmer (Wolf dreams), a one woman musical’ van Grenager. Deze componiste is zelf ook celliste en schreef met dit zevendelige stuk, waar Baudouin Lie de tekst voor schreef, een zeer boeiende en afwisselende mini opera. De twee kennen elkaar al zo’n vijftien jaar en dit stuk vormt voor Grenager dan ook als “a result of surplus energy and a culmination of the work Marianne and I have done together over the years. It is a joyous meeting over our great admiration of the musical, of dance and song but with a serious undercurrent.”

Beluister hier ‘Many Thousands Gone’ en ‘Atlantis Lamento’: