Gisteren besteedden we hier aandacht aan het concert voor viool en cello van Francisco Coll, vandaag komt het concert voor gitaar en orkest aan bod. Het was een opdracht van gitarist Jacob Kellermann en dirigent Christian Karlsen en werd onlangs uitgebracht door BIS in combinatie met het overbekende ‘Concierto de Aranjuez’ van Joaquin Rodrigo en ‘Solace and Shimmer’ van Pete Harden.
Coll komt net als Rodrigo uit Valencia en kreeg dus ook de plaatselijke muzikale cultuur, we hoorden het reeds terug in het dubbelconcert, met de paplepel ingegoten. Hij studeerde in Madrid en Londen, zowel privé bij Thomas Adès, als enige tot nu toe, als bij Richard Baker aan de Guildhall School of Music and Drama. In 2019 won hij als eerste componist ooit de International Classical Music Award (ICMA). Zijn ster, zo blijkt ook uit deze twee albums, is rijzende en hij componeert op dit moment voor de grote ensembles en orkesten. Al die lof is terecht zo maakt ook dit concert, ‘Turia’ genaamd weer duidelijk. Coll haakt aan bij de traditie van de flamenco, maar doet dat absoluut niet op een voor de hand liggende wijze. Net zoals de flamenco put uit diverse tradities, doet Coll dat evenzo in zijn stuk en vermengt deze volksmuziek op prachtige wijze met de atonale traditie van de hedendaagse gecomponeerde muziek.
Ook over de uitvoering hebben we niets te klagen. het Zweedse Norbotten NEO levert onder leiding van Karlsen een prachtige uitvoering van dit boeiende concert. Dat geldt ook voor ‘Solace and Shimmer’ van gitarist en componist Pete Harden, de enige op dit album die niet uit Spanje komt, al past zijn stuk hier prima. Harden, afkomstig uit de VS, bleef na zijn studie bij Louis Andriessen en Richard Ayres in Den Haag hangen en is inmiddels vooral bekend als gitarist en artistiek leider van het Haagse Ensemble Klang, maar is tevens een zeer boeiend en experimenteel componist, iets wat we ook hier weer bemerken. Bijzonder aan het stuk is bovendien dat de piano een grote rol speelt, wat dit stuk bijna tot een dubbelconcert maakt.
Rest nog het ‘Concierto de Aranjuez’, hier uitgevoerd door het London Philharmonic Orchestra, wederom met Karlsen en natuurlijk Kellermann. Maar eerst die andere uitvoering uit de kast gehaald, die van John Williams met leden van het Philadelphia Orchestra, onder leiding van Eugene Ormandy, die ondanks dat hij uit 1965 stamt, qua opnamekwaliteit goed uit de verf komt. Het is één van de bekendere uitvoeringen van deze klassieker uit 1939 die inmiddels niet meer is weg te denken uit de gitaarliteratuur, met name het ‘Adagio’ is daarbij alom geliefd. Maar deze nieuwe uitvoering door Kellermann en Karlsen wint het op alle fronten. Opvallend zijn met name de heldere klank van het orkest, de perfect getimede dynamiek en het loepzuivere spel van Kellermann. Een aanwinst dit album.