Het zijn de opnames van het allerlaatste concert dat de wereldberoemde gitarist Larry Coryell gaf. Om precies te zijn, op 24 januari 2017 in de Belijnese Philharmonie, als onderdeel van de serie “Art of Duo”. We horen hem samen met die andere grootheid op de snaren, de Belg Philip Catherine en in een aantal nummers met trompettist Paolo Fresu, pianist Jan Lundgren en bassist Lars Danielsson. ‘The Last Call’ verscheen bij het Duitse ACT Music, dat regelmatig opnames van jazzconcerten in de Berlijnse Philharmonie uitbrengt. Het was zeker niet het eerste treffen tussen deze twee gitaristen. Ze kennen elkaar al een halve eeuw en maakten eind jaren ’70 samen reeds een tweetal albums.
In de eerste vier stukken horen we de twee samen als duo, te beginnen met ‘Miss Julie’. Soms in harmonisch samenspel, soms in de rol van solist en begeleider. Fragiele klanken, veel oog voor detail, sfeervol en spel waarin altijd de melodie centraal staat, het zijn de gemeenschappelijke kenmerken van deze grootmeesters. Hier geen vreemde experimenten, geen avantgardistische uitspattingen. Wie op welke momenten de leiding heeft kan ik niet altijd uitmaken (dat had als informatie wel op het hoesje gemogen, maar helaas), daarvoor ken ik de musici niet goed genoeg. Veel maakt het niet uit, de melodie in ‘Homecomings’ is desalniettemin wonderschoon, mooi hoe deze hier zeer verstild voor het voetlicht wordt gebracht, uiterst sober, maar doeltreffend begeleid. Jazz, maar de klassieke traditie en die van de volksmuziek klinkt er zonder meer in door. Het exotische element vinden we vooral terug in ‘Manhã De Carnaval’ uit de film ‘Orfeu Negro’, de overbekende compositie van Luiz Bonfá en Antonio Maria. Overbekend, maar de twee gitaristen weten het prachtig op te frissen. Met het dynamische ‘Jermin-Eye’n’, net als de twee eerste stukken een compositie van het duo, wordt deze set afgesloten. Overigens is dit zonder meer het beste stuk om een optimaal beeld te krijgen van het onwaarschijhlijk goede samenspel tussen de twee.
De duo set wordt gevolgd door de klassieker ‘Embraceable You’, van George Gershwin, waarin we Catherine horen met Landgren en Milt Jacksons ‘Bags’ Groove’ waarin we Coryell horen met Danielsson. Het eerste stuk laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Gloedvol, maar ingetogen legt Catherine hier de melodie neer, gevolgd door Landgren die zich iets meer variatie veroorlooft. Dat dit duo, overigens net als dat van Coryell en Danielsson, nooit eerder samenspeelde valt geenszins op, samen vormen ze een mooie eenheid. ‘Bags Groove’ dateert van een andere tijd en dat hoor je er natuurlijk direct aan af, Coryell voelt zich er duidelijk bij thuis en geeft met veel ritmegevoel vorm aan deze klassieker, met behulp van de groove van Danielsson. Tot slot klinkt er nog een klassieker, ‘Green Dolphin’ Street’, van Oscar Peterson, nu haakt ook Fresu aan en horen we voor het eerst het complete kwintet. Een hoofdrol ligt hier voor Fresu die in eerste instantie de melodie vormgeeft, zo te horen gevolgd door Catherine. Een mooie afsluiting van een bijzonder concert.