Pianiste Lisa Ullén en saxofoniste Anna Högberg werken al enige jaren intensief samen, onder andere in Högbergs Sextet Anna Högberg Attack! Onlangs bundelden ze hun krachten voor een nog grootser project, de compositie ‘Step Up a Second!, uitgevoerd door een elfkoppig ensemble, met naast Ullén en Högberg de fine fleur van de Scandinavische jazz, waaronder gitarist Finn Loxbo, klarinettist Per Texas Johanson, violiste Eva Lindal en pianist Sten Sandell. Bij Plugged Records verscheen onlangs het gelijknamige album.
Ruim een half uur duurt deze doorlopende compositie, waarin de spontaniteit van de free-jazz centraal staat. Direct al aan het begin in de enigszins amechtig aandoende partij van Högberg, maar ook in de begeleiding van Sandell. Verderop meer ondefinieerbare klanken, tegen een niet al te zeer uitgesproken ritme. Muziek die kabbelt als in een geluidssculptuur, ogenschijnlijk zonder al te veel binding. Dat houdt zo’n zeven minuten aan en dan drumt Anna Lund, die net als bassiste Elsa Bergman ook deel uitmaakt van bovengenoemd sextet, er een ritme in. Al snel volgen de blazers, naast Högberg en Texas Johansson zijn dat de trompettist Niklas Barnö, trombonist Mats Äleklint en Anton Svanberg op tuba. Het persbericht noemt het “carnivalesque New Orleans” en dat is treffend omschreven. Het ritme is zeker terug te voeren op de begrafenismarsen, alleen moeten deze musici nog leren om maat te houden. En blijf luisteren en je ontdekt dat ze alleen maar verder van hun doel afraken, tot ze in de ultieme kakofonie belanden. En dan blijft Loxbo als enige over, tot ook zijn repetitieve melodietje geleidelijk stilvalt en we alleen nog maar ruis hebben.
Het klinkt als de spreekwoordelijke stilte voor de storm, maar dat blijkt mee te vallen. Het is veeleer de brug naar een nieuwe fase, waarin de noise steeds verder in kracht toeneemt, afgewisseld met gerichte klanken van de diverse instrumenten. En dan is daar ineens totaal onverwachts Sandell met een soort van persiflage op de vroege pianomuziek, wederom “carnivalesque New Orleans” en net zo dwars en gemankeerd. Na een kort intermezzo met de blazers belanden we weer in de noise-soep, alsof er een motor op een hoek van het podium stationair staat te draaien. Spaarzame interrupties van de diverse instrumentalisten komen er nauwelijks doorheen. Tot iemand dat apparaat afzet en er ruimte komt voor de opvallend ingetogen slotfase. Nevels van klank boven het podium en her en der een verdwaalde klank en zo dooft het langzaam uit.