In een serie over bigbands, ensembles of hoe u grote bezettingen in de jazz en de geïmproviseerde muziek ook wilt noemen, moet ook het bij Cellar Music verschenen ‘Night Devoid of Stars’ van de Canadese trompettist Daniel Hersog aan bod komen. Met dit album maakte hij vorig jaar zijn debuut in dit genre, zodoende horen we hem hier dan ook niet als trompettist, maar als dirigent. Inspiratie haalde Hersog onder andere bij zijn beroemde voorganger Gil Evans en dan met name, Hersog is niet voor niets trompettist, diens werk met Miles Davis. Verder liet Hersog de aanwezigheid van saxofonist Noah Preminger en pianist Frank Carlberg, met wie hij vaker samenwerkte, meewegen bij het schrijven van zijn composities.
Preminger horen we, samen met trompettist Brad Turner, direct in de opener ‘Cloud Break’. “A piece of music that captures the warmth and ligth of the sun breaking through the clouds”, volges Hersog. Het verklaart het warmbloedige geluid van met name Preminger, afgezet tegrn krachtige lijnen van de overige blazers. Carlberg opent ‘Motion’, een vorm van tribuut aan Keith Jarrett, waarin Hersog aansluiting zoekt bij de sterke ritmiek die veel van Jarretts muziek kenmerkt. Daar slaagt hij uitstekend in, stilzitten blijkt erg lastig, overigens met dank aan de kwaliteiten van Carlberg, die hier zeker niet voor Jarrett onder doet. Ondanks dat je met zestien man de dynamiek kunt opvoeren, iets wat Hersog van tijd tot tijd ook zeker doet, bijvoorbeeld in het titelstuk ‘Night Devoid of Stars’ ligt daar niet in eerste instantie de kracht van dit album. Die ligt in de nuance, in het gevoel voor balans. Neem het begin van ‘Makeshift Memorial’ waarin we eerst Carlberg horen met een zorgvuldig uitgebalanceerd melodisch patroon, waarna het orkest aansluiting vindt met stemmige klanken, waaruit Preminger zich losmaakt, uiterst behoedzaam, met een delicate klank, zo nu en dan voorzien van een bescheiden rafelrandje. Iedere noot is hier op zijn plaats, niets gebeurt toevallig.
Hersogs voorliefde voor ballades horen we ook terug in een markante versie van Jerome Kerns ‘Smoke Gets In Your Eyes’. Naast de bijzondere bijdrages van het orkest, prachtig georkestreerd, valt vooral de mooi uitgebalanceerde solopartij van Carlberg op, hier klinkt geen noot te veel. ‘Song for Henrique’, opgedragen aan de Braziliaanse pianist Henrique Eisenmann, past ook in dit rijtje. En ook hier speelt, bijna vanzelfsprekend Carlberg een hoofdrol. Een bijna klassieke pianopartij tekent het stuk, met een vleugje latin, waar later in het stuk het orkest op boeiende wijze aansluiting bij vindt.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: