Zeven albums bracht The Wallflowers uit tussen 1992 en 2012 en toen was het ineens stil. Lang stil, want eerder dit jaar verscheen pas hun achtste album, het door New West Records uitgebrachte ‘Exit Wounds’. Iedereen die er ooit bij was is inmiddels weg op de oprichter na, de gitarist en zanger Jakob Dylan. “The Wallflowers is much of my life’s work” is zijn simpele verklaring voor de terugkeer. Hij verzamelde een nieuwe band, met onder andere Butch Walker die het album ook produceerde, vroeg Chris Dungan, onder andere bekend van zijn werk met Green Day, voor de mengtafel en bood Shelby Lynne een uitgebreide gastrol.

‘Exit Wounds’ dus en dat mag je volgens Dylan letterlijk nemen: “I think everybody – no matter what side of the aisle you’re on – wherever we’re going to next, we’re all taking a lot of exit wounds with us. Nobody is the same as they were four years ago. That, to me, is what “Exit Wounds“ signifies”. En hij bedoelt dat zeker niet alleen negatief. Want wat we ook meemaken, het levert ook altijd weer wat op. Tenminste als we ons daarvoor open kunnen stellen. Aan Covid-19 refereert hij hierbij niet, maar dat heeft alles natuurlijk nog wel even iets verder onder druk gezet. Een plaat dus die best wel mag schuren, al moet hij ook hoop bieden en ja, troost. En dat doet dit prachtige album allemaal. Dylan is het spel duidelijk zeker niet verleerd. Hij schrijft nog steeds sterke nummers met teksten die er toe doen, wist een aantal prima begeleiders om zich heen te verzamelen en weet met zijn combinatie van Americana, blues en rock wederom regelmatig een gevoelige snaar te raken. Bijzonder complex is de muziek daarbij niet, Dylan maakt tenslotte gewoon rock & roll, maar het werkt wel.

Twee aantrekkelijk melodische stukken openen het album: ‘Maybe Your Heart’s Not In It No More’, met een mooie tweede stem van Lynne en de single ‘Roots And Wings’. Dan neemt Dylan iets gas terug voor ‘I Hear the Ocean (When I Wanne Hear Trains)’. Wederom een zeer poëtische tekst waar je niet direct een vinger achter krijgt, maar die prachtige zinnen bevat als: “I’m in the desert now with this flag being raised. This is surrender and these are the cruellist of days. I’m not working with a net bellow I pay.” De ballade ‘Darlin’ Hold On’, een duet met Lynne is pure Americana, inclusief de gevoelige zang die daarbij hoort. In ‘Move the River’, zet hij, met dank aan de ritmesectie de zaak iets meer op scherp, zonder echt uit de bocht te vliegen – dat gebeurt op dit album nergens en weet hij wederom met een dystropische tekst te verrassen. Of neem het begin van ‘I’ll Let You Down (Run Will Not Give You Up)’: “Who’s in charge of this wayward bus. Has everyone fallen asleep at once. The driver’s not speaking and I’m not believing that he’s even in front.” Ach, hoe herkenbaar. Iets dat helaas ook steeds vaker geldt voor de eerste zinnen van het onstuimige ‘Who’s That Man Walking ‘Round My Garden’: “I’m in the city got two jobs at once. I got the kind of things that only come from working like the devil till the sun comes up.” Leve de vooruitgang. Leve het neo-liberalisme! Gelukkig hebben we Dylan nog en ons eigen gezonde verstand.

Bekijk hier de video van ‘Roots and Wings’: