De Japanse pianiste Satoko Fujii brengt in een record tempo Cd’s uit, om de paar maanden vallen er wel een paar op de mat. Laten we het nieuwe jaar dus maar eens beginnen met het wegwerken van een achterstand. Vandaag allereerst twee solo albums, die allebei uitkwamen bij haar eigen label Libra Records, iets dat overigens voor een groot deel de enorme productie verklaart. ‘Hazuki’ verscheen begin vorig jaar, thuis opgenomen aangezien ook Fujii niet op reis kon, ‘Piano Music’, dit najaar. Dat laatste is een wat afwijkend album, maar daarover verderop meer.
De meeste stukken op ‘Nazuki’ dateren uit 2020. De wereld zat op slot en Fujii zat thuis. Ik meen dat onbestemde gevoel dat we toen allemaal hadden terug te horen in ‘Invisible’. Een eenvoudig patroon wordt hier aangevuld met veel lossere noten en gerommel onder de klep, tot dit gaandeweg uitkristalliseert tot een contemplatieve compositie. In dezelfde tijd ontstond ‘Quarantined’ dat nog bedachtzamer klinkt, tegelijkertijd ook nadrukkelijker, krachtiger. Het woord ‘cluster’ was voor Fujii altijd een muzikale term, nu was er ineens sprake van corona clusters. Het bracht Fujii ertoe om een stuk te maken waarin de muzikale betekenis aan bod komt, overigens ook nu weer op ingetogen wijze vormgegeven. Het relatief korte ‘Beginning’ vormt met zijn speelse loopjes een boeiend intermezzo op dit boeiende album met over het algemeen meer introspectieve stukken. Iets dat ook weer geldt voor ‘Ernesto’, dat in 2019 ontstond na het lezen van een biografie van Che Guevara, wiens eigenlijke voornaam Ernesto luidde. ‘Expanding’ is in zekere zin een afwijkend stuk, aangezien Fujii het schreef in 2014, dus voordat alle ellende begon, maar qua sfeer past het prima op dit album.
Voor ‘Piano Music’ koos Fujii een andere aanpak: “I started recording in my small piano room during the pandemic and while I was editing the recordings, I got this idea, I thought I could put together small parts to make a big work, fitting the pieces together the way I wanted to. I could make music like building with Legos.” Zoals ze zelf stelt, is dit voor sommige musici de gewoonste zaak van de wereld, maar niet voor Fujii die hiermee nieuwe wegen inslaat. Voor iedere opname koos ze voor een andere techniek. Het leidde uiteindelijk tot twee stukken: ‘Shiroku’ en ‘Fuwarito’. ‘Shiroku’, de naam van het eerste stuk, is het Japanse woord voor ‘wit’. Het begint met een drone, waarin we iets verderop de klank van een snaar herkennen. Een prachtig klanklandschap ontvouwt zich, waarin de piano nog maar met moeite valt te herkennen, een voor Fujii’s doen bijzonder onorthodoxe wijze van werken. Verderop herkennen we de klanken weer wel, maar blijft het experimentele karakter opvallen. ‘Fuwarito’ betekent ‘zachtjes’, ‘lichtjes’ en heeft een meer stromend karakter, met invloeden van noise. En verderop zit een geweldige frase waarin Fujii werkt met de droge, hoge klanken van de toetsen uiterst rechts op het klavier. Meeslepende muziek, zeer creatief vormgegeven.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar te koop: