“I compose my identity, through my life and my work” zijn de woorden van de Canadese componiste Linda Catlin Smith, geciteerd in het interview dat Simon Reynell had met haar bij het verschijnen van haar laatste album bij Another Timbre, ‘Ballad’, met daarop twee stukken voor cello en piano, vertolkt door de cellist Anton Lukoszevieze en de pianiste Kerry Young, beiden lid van Apartment House, wat we zo onderhand het huisensemble van dit label kunnen noemen. Smith gaat haar eigen weg, zoals ze zelf zegt al sinds haar jeugd, we horen het terug in deze eigenzinnige composities die hoe modern ook, tegelijkertijd iets tijdloos hebben.

De Cd begint met ‘Through the Low Hills’, een titel die Smith ontleende aan Cormac McCarthy’s roman ‘The Crossing’. Maar geeft Smith aan, die titel gaf ze pas aan het stuk nadat het was gecomponeerd, de woorden troffen haar bij het lezen van deze roman. Het is een stuk met een duidelijke structuur en een grote mate van samenhang tussen de twee instrumenten, vormgegeven middels, zeker in het begin, vaak donkere clusters van noten op de piano en een repetitief patroon van de cello. Gedurende dit nog geen tien minuten durende stuk treedt er zeker verandering op, maar de structuur blijft in wezen hetzelfde en roept zonder meer een gevoel van melancholie op.

Het tweede stuk is het titelstuk ‘Ballad’ en duurt ruim drie kwartier. Tegen Reynell zegt Smith over beide stukken: “One similarity is that both pieces were composed for my brother, Andy Smith, a classical cellist. And while both pieces are instrumentally cut from the same cloth, there is something inherently different about them, in terms of approach, and form. In Ballad I was extending myself into a longer work; I wanted to make a work that could be the entire concert, that could unfold over a longer time. With Through the Low Hills, I was working with a very restricted vocabulary in a process of constrained variation, working and re-working just a few elements.” In dit tweede stuk is de samenhang tussen de beide instrumenten er ook, maar minder strikt. En ook hier speelt het repetitieve, zoals trouwens vaker in het werk van Smith, een belangrijke rol. Het heeft vaak een bedwelmend, zelfs meditatief effect. Het verschil is verder, maar dat moet ook wel gezien de lengte, dat er sprake is van meerdere patronen na elkaar, waarbij Smith iedere keer weer een andere, boeiende samenhang tussen cello en piano weet te bereiken.

Fragmenten van de Cd zijn te beluisteren via Bandcamp. Het album is hier ook te koop: