Je bent nog een jonge musicus, nog niet zo heel lang geleden rondde je het conservatorium af. Je hebt er inmiddels de nodige vlieguren opzitten, maar je eerste album met eigen materiaal, als leider van je eigen band, dat is andere koek. Wat is het goede moment? Wanneer ben je er klaar voor? Nick Kerkhoff dacht vorig jaar, ik ga het gewoon doen. ‘Here and Now’ is het overtuigende bewijs dat dit voor deze bassist een goede keuze bleek. Samen met saxofonist Jesse Schilderink, pianist Emanuele Pellegrini en drummer George Panaite weet hij zonder meer te overtuigen.
Het titelstuk, ‘Here and Now’ staat direct vooraan. Met de titel wil hij het moment markeren van dit debuut, het zal er ongetwijfeld niet bij blijven. een overtuigende dynamische ballade met een enerverend meeslepende solo op basgitaar, strak begeleid door Panaite. En ook verder klinkt dit stuk, tevens het langste op dit album, bijzonder overtuigend. Mooie solo’s ook van Pellegrini en vooral van Schilderink. ‘Intro’ was oorspronkelijk het intro voor ‘Almada’, maar groeide uiteindelijk uit tot een zelfstandig stuk, een bijzonder ingetogen bassolo van nog net geen twee minuten.
Kerkhoff groeide op met jazz, luisterde naar Wayne Shorter en Pat Metheny, terwijl zijn leeftijdsgenoten op de Top 40 afstemden. Je hoort het terug op dit album, waarop Kerkhof, zonder in simpel kopieergedrag te vervallen, zich beslist schatplichtig betoont aan de jazzgeschiedenis. Maar dat is niet alles, hij kiest hier vooral ook voor de melodieuze variant van de jazz. Bij hem en zijn bandleden geen dwarse experimenten, vreemde solo’s en onverwachte wendingen. In tegendeel dit album bevat prachtige verhalen, met een kop en een staart en die hebben zoals gezegd vaak een nogal introspectief gehalte. Dat eerder genoemde ‘Almada’ is met zijn pittige karakter eerder uitzondering dan regel en ook hier hoor ik een vleugje melancholie, met name in de partij van Schilderink.
Maar dan zijn er ‘Last Train Home’, dat gaat over “het gevoel wanneer je terugreist na lang van huis te zijn geweest”; ‘Could Have Been You’, dat handelt over een relatie die niet heeft mogen zijn en waar je, inderdaad, met enige weemoed aan terug denkt; ‘Siluae’, waarin hij stilstaat bij een zware storm die ooit een optreden doorkruiste en waarbij een bezoeker omkwam en ‘Leaves’, als homage aan zijn inmiddels overleden opa. Stuk voor stuk composities waarmee Kerkhoff weet te raken en zelfs te ontroeren. En hij heeft zijn musici mee, de omfloerste bewegingen van Schilderink, de bescheiden bijdrages van Pellegrini, het strakke slagwerk van Penaite, het past er allemaal perfect bij.
Bekijk hier een korte introductie tot het album: