Gisteren besteedde ik aandacht aan Cyril Bondi in de rol van componist, vandaag komt hij voorbij als uitvoerder. Samen met de gitarist Cristián Alvear, iemand waar hij frequent mee samenwerkt, vroeg hij enige tijd geleden zes componisten om een nieuw stuk. Drie Zwitserse, waar Bondi vandaan komt en drie Chileense, Alvears vaderland. Twee van de Cd’s en dus vier van de stukken zijn inmiddels uitgebracht. Op de eerste vinden we stukken van d’incise en Santiago Astaburuaga, op de tweede van Nicolás Carrasco en Anna-Kaisa Meklin.
Het was redelijk voor de hand liggend om d’incise deel uit te laten maken van die drie Zwitserse componisten, Bondi werkt intensief met hem samen, zie ook de stukken ‘La Lavintse’ en ‘Zgodność’, die hier gisteren voorbij kwamen en ook voor Alvear is deze componist / musicus geen onbekende. Zo logisch, dat het origineler was geweest om dit juist niet te doen. Voor ‘Sigh (Carried Away)’ koos d’incise voor de combinatie van cymbalen, direct prominent aanwezig en elektrische gitaar. Klankwolken, gemaakt met de gitaar, vermengt met kraakheldere erupties, van die cymbalen, maar ook zo nu en dan door een gerichte aanslag van Alvear, kenmerken het begin. Verderop gaat het ritme een grotere rol spelen, met soms dwingende passages en krijgen we boeiende noise-achtige interventies voorgeschoteld. De Chileen Astaburuaga koos voor ‘Grado de Potencia #2’ voor de combinatie percussie – elektrische gitaar, aangevuld met veldopnames. En vooral dat laatste is bepalend voor dit merkwaardige stuk, bestaand uit korte passages, regelmatig op vreemde wijze afgebroken en van elkaar gescheiden door lange stiltes. En wat we dan horen doet opvallend vaak denken aan het geluid van draaiende machines en andere apparaten, of juist aan de natuur, een stromende rivier, de branding.
Carrasco koos voor ‘Sin Título #26′ eveneens voor de elektrische gitaar, aangevuld met bowls en pitch pipes. Geleidelijk ontstaat in de afwisseling tussen deze instrumenten een traag verlopend patroon, dat raakt aan een ritme, zonder dat het dat ooit echt wordt. En die patronen blijken een constante, strakke patronen, die Carrasco elkaar laat opvolgen, waarbij iedere keer vooral de samenhang tussen de klanken opvalt. Overigens worden dit wel steeds vreemdere patronen, die met name een aanslag doen op Bondi’s percussieve vaardigheden. ‘Ground in Cis’ van Meklin wijkt af van de voorgaande composities, daar we hier Bondi horen op harmonium, Alvear op elektrische gitaar en Meklin zelf op viola da gamba. De Zwitserse componiste creëerde een zeer harmonieus, contemplatief klanklandschap, waarin de klanken van de drie instrumenten volledig met elkaar verstrengeld raken.
De beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: