Gitarist en oed bespeler Gordon Grdina, hij kwam hier eerder reeds aan bod, is de laatste tijd nogal aanwezig op de Cd markt. Maar liefst zes albums verschenen er in het afgelopen half jaar! Ik laat ze verspreid over twee recensies aan bod komen, te beginnen met twee solo albums die beide verschenen bij het vorig jaar door hem zelf opgerichte Attaboygirl Records: ‘Pendulum’ en ‘Oddly Enough’. Verder hier aandacht voor het bij Astral Spirits verschenen ‘Martian Kitties’, waarop Grdina gezelschap krijgt van drummer Jim Black.
Op ‘Pendulum’ horen we Grdina zowel op klassieke gitaar als op de oed. Kijkend naar deze twee instrumenten, beide akoestisch, kunnen we direct de conclusie trekken dat we hier met een vrij ingetogen, subtiel album van doen hebben. Het stuk waar het album mee opent, ‘Koen Dori’, valt daar zeker onder, sterker nog ik associeer deze muziek, iets dat overigens ook geldt voor ‘Contra’ dat daarna komt, eerder met hedendaags gecomponeerde muziek, dan met jazz. Al valt het laatste stuk wel op door de ritmische patronen, iets dat ook geldt voor het mooie ‘Benbrow Blues’. In ‘The Chase’ horen we hem voor het eerst op de oed, een toepasselijke titel, want Grdina speelt hier alsof hij op de hielen wordt gezeten. Grdina’s Arabische wortels horen we nog duidelijker terug in ‘Wayward’. De meeste stukken op dit album zijn vrij abstract, de enige uitzondering is de melodische ballade ‘Always Been the Song II’.
Bestaat ‘Pendulum’ volledig uit eigen composities, op ‘Oddly Enough’ brengt Grdina een eerbetoon aan saxofonist Tim Berne, alle stukken zijn van zijn hand. Het past bij deze muziek dat hij hier ook de elektrische gitaar en de dobro inzet, wat dit tot een wat gevarieerder album maakt dan ‘Pendulum’. Wat de albums gemeenschappelijk hebben is het vrij introverte, stemmige karakter van de stukken, als hoogtepunt mag het vrij lange en bijzonder complexe ‘Snippet’ gelden. Er zijn uitzonderingen, zo klinkt ‘Lost in Redding’ iets dynamischer en valt ‘Enord Krad’ op vanwege het overstuurde rockgeluid, maar echt afwijken doet het titelstuk, waar het album mee opent. Live is dit niet solo uit te voeren want Grdina kiest er hier voor om meerdere partijen over elkaar heen te leggen.
‘Martian Kitties’ gaat verder waar het titelstuk van ‘Oddly Enough’ ophoudt, de aangeduide gitaar is duidelijk een elektrische en de muziek is eerder rock dan jazz. Naast het titelstuk ‘Martian Kitties’ moet ‘Buggy Whip’ worden genoemd dat de betere postrock naar de kroon steekt, Grdina laat zijn gitaar hier vervaarlijk gieren, terwijl Black zijn drums geselt, naadloos loopt het over in het afwisselend ambient-achtige en loodzware ‘Weird Funk’. Bijzonder is ook dat die drive wordt volgehouden in de stukken waarin Grdina zijn oed tevoorschijn haalt, dit ‘Weird Funk, maar ook het stomend ritmische ‘A Monkey Could Do It’ en ‘Brushes With Death’ vallen hier onder. En dan is er ‘Fuzzy Goats’ dat, ondanks een paar fluisterzachte passages, prima onder de noise is te scharen. Een zeer afwisselend album waaruit goed de diversiteit van Grdina blijkt.
Alle albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: