Niels Duffhues heeft zich de afgelopen jaren vooral bezig gehouden met het componeren van instrumentale muziek, aansluitend bij dromerige, vaak niet van enige nostalgie gespeende filmbeelden, eveneens van eigen hand. Eerder kwam hier ‘Abandon All Hope’ voorbij en in dit verslag staan we stil bij ‘De Val’. Duffhues is echter ook singer-songwriter, een metier dat hij onlangs weer oppakte met het uitbrengen van ‘Murder Call’, zijn negende album met liedjes en daaraan voorafgaand het compilatie album ‘Duffhues 2001 – 2018’.
Laat ik beginnen met de tien nummers op ‘Murder Call’. Een mono album, een vorm die Duffhues doet denken aan de muziek van vervlogen tijden, ook hier komt de nostalgie om de hoek kijken. Gruizig, duister gitaarspel, dito stem, half pratend, half zingend. Qua stijl, voor wie Duffhues nog niet kent, doet hij denken aan John Cale en Tom Waits. Dus lees: een man met een gitaar, geen poespas en muziek in de hoek van folk en rock. Minder bekend, net zo goed. De uitvoering van de Cd, de titel, de liederen op zichzelf, het doet mij denken aan de film noir uit de jaren ’50 van de vorige eeuw. Waar ook altijd een zweem van nostalgie omheen hing, een sfeer van vergane glorie.
Maar zijn negende album dus als singer-songwriter, op die andere acht had hij al achtentachtig liedjes verzameld, veertien koos hij eruit voor het alleen digitaal verkrijgbare ‘Duffhues 2001 – 2018. Een mooie dwarsdoorsnede van de man zijn oeuvre, waardoor we ‘Murder Call’ ook beter kunnen plaatsen. Het maakt duidelijk dat de stijl van Duffhues op ‘Murder Call’ over het algemeen vrij sober is, wat meer up tempo nummers als ‘Man of Horse’, ‘My Woman the Bear’ en ‘Wolf Boogie’ vinden we daar niet op. Maar ook een wat vrolijker nummer als ‘Delhi Belly Blues’ zou daar niet op passen. Een mooi nummer, dat wel op ‘Murder Call’ had kunnen staan, is het intense ‘Another Journey’.
Met ‘De Val’, al weer ruim een jaar oud, borduurt Duffhues weer verder op zijn werk als componist, bij zelf gemaakte filmbeelden. U moet het hier echter doen met een download, de beelden stelt Duffhues niet beschikbaar, daarvoor moet u naar één van zijn concerten. Een echt probleem is dat niet, de muziek is ook zonder de beelden beslist de moeite waard. Het titelstuk ‘De Val’, gitaarmuziek in een repetitief patroon, klinkend als een flakkerende kaars, bevat ook een gesproken tekst met Duffhues kijk op het leven en de dood. In het vrij lange ‘Untangle’ horen we naast de gitaar ook de nodige elektronica, een psychedelische klankwereld ontvouwt zich. De beelden – ik krijg als recensent een link die ik niet mag delen – passen daar perfect bij en laten zien dat Duffhues zich als filmer de laatste jaren sterk heeft ontwikkeld. Een psychedelisch klank- en beeldcollage. Bijzonder zijn ook zeker ‘Turning the Wheel’, met een aan postrock verwante klankwereld en het spannende ‘Private Instincts’.
Alle albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: