Na haar solo album ‘Ekhidna’ en ‘Ding Dong. You’re Dead’ van haar trio is het eveneens bij Rune Grammofon verschenen ‘Tempest Revisited’ het derde album in anderhalf jaar tijd van de Noorse gitariste Hedvig Mollestad. Een musicus die niet mag ontbreken als we het hebben over gitaristen in de experimentele hoek. Samen met de saxofonisten Karl Hjalmar Nyberg, Martin Myhre Olsen en Peter Erik Vergeni, de bassist Trond Frønes, de twee drummers Per Oddvar Johansen en Ivar Loe Bjørnstad en de toetseniste Marte Eberson slaat Mollestad wederom nieuwe wegen in.

‘Son on a Dark Sky’ begint verstild met Vergeni op fluit, waarna wolken van elektronica spanning aanbrengen. Dan horen we Mollestad met enigszins duistere, uitwaaierende klanken. De blazers komen erbij, de ritmesectie en de muziek komt in een aangename, harmonieuze cadans. De felle rock die we van haar trio kennen, eerder besprak ik die aan de hand van ‘Black Stabat Mater’, blijft hier in eerste instantie achterwegen. Pas rond de zesde minuut gooit Mollestad enigszins het roer om, al blijft ook hier de harmonie wel voorop staan. Die rock doet zijn intrede in ‘Winds Approaching’, al overheersen ook hier de drie blazers, met een hun lange melodieuze lijnen, in een verfrissende combinatie van jazz en rock. En er zitten niet te versmaden solo’s in van Vergeni op tenorsax en van Ebersen, die laatste met dat typische jaren ’70 geluid.

‘Kittiwakes In Gusts’ wordt vooral gekenmerkt door de twee drummers, die hier samen een hecht ritmisch tapijt neerleggen, waar de blazers heerlijk op los gaan, met gierende solo’s over elkaar heen buitelend. Maar het mooist blijft toch de bijdrage van Mollestad, een heerlijk overstuurde solo met prachtig uitwaaierende noten. Zware gitaarklanken aan het begin van ‘418 (Stairs In Storms)’. Mollestad bouwt de spanning op, de typische stilte voor de storm. Rijk aan detail, veelkleurig en prachtig harmonieus. En heel langzaam kruipt er een bedeesd ritme in dit stuk, zonder meer één van de hoogtepunten van dit prachtige album. De blazers komen erbij en de muziek wint aan kracht en diepgang. Maar in plaats van dat de band naar een climax toewerkt kiest Mollestad ervoor het weer af te schalen, de sfeer van harmonie terug te halen. En dan, terwijl je het eigenlijk niet meer verwacht, spant ze onverwachts de snaren en breekt die storm alsnog los, naadloos overgaand in ‘High Hair’, de climax van dit album. Ritmische patronen en gitaarspel dat thuishoort bij de rock. De blazers zitten in de achterhoede, versterken de patronen. En dan, als je het gevoel hebt dat we er wel zijn, zet ze nog één keer alles op alles, je als luisteraar verdoofd achterlatend nadat de laatste noten zijn weggestorven.