Kae Tempest bracht haar eerste album uit in 2010 onder de naam Kate Tempest, ‘Broken Herd’. Ik kwam haar zes jaar later op het spoor met ‘Let Them Eat Chaos’. De volstrekt eigen draai die ze aan rap / spoken word geeft, mede dankzij het echte Engelse Engels dat ze spreekt, nam mij voor haar in. ‘The Book of Traps and Lessons’ volgde in 2019. Dit jaar verscheen bij Fiction ‘The Line is a Curve’, onder haar nieuwe naam Kae Tempest, waarmee hen uitdrukking geeft aan de non-binaire identiteit. Een album waarbij tevens duidelijk wordt dat Tempest zich blijft ontwikkelen.
Wat vooral opvalt is dat muziek een grotere rol is gaan spelen in de nummers. Was dat vroeger vooral ter ondersteuning van de gesproken teksten, nu zijn die twee meer in evenwicht. Tempest verrast dan ook direct in ‘Priority Boredom’ met een vrij zwaar elektronisch ritme, dat gaandeweg het stuk ook nog aan kracht wint. Bijzonder zijn ook de pulserende patronen in ‘I Saw Light’, een duet met Grian Chatten, het geeft het nummer duidelijk meer spanning. Zo ook het ingehouden ritme in ‘Nothing to Prove’, een bijzondere combinatie met het hoge tempo waarin Tempest hun teksten de ruimte in slingert.
De teksten gaan voornamelijk over het dagelijks leven en hoe de prestatie maatschappij een steeds grotere tol eist. We laten ons gek maken door social media, reclame, de mensen om ons heen, de politiek en wat al niet meer. En ook al willen we het niet, we gaan er allemaal in mee. ‘No Prizes’ is wat dat betreft één van de betere statements die Tempest op dit album maakt, allereerst door het gezongen refrein van Lianne La Havas: “I just wanna keep climbing. And I don’t know why I don’t mind”. Maar ook deze strofe is prachtig: “I used to be joyful, they tell me, a real free-spirit.
I thought music would protect me.
I used to sing in all these bars and I used to busk.
But never caught a break, my lucky day never showed up.
I never made it to the lights, now it’s like my best days have gone by
I’m scared that it’s all to late. Is it all to late?
They walk fast and I can’t keep pace”.
En zo zetten we onszelf klem, een ander hoeft het niet eens te doen. Of zoals hen het in ‘Salt Coast’ stelt:
“There You are: Hedonistic, self-destructive, insecure.
Trying to get away from the mistake you’ve made before”.
Slechts een paar, genadeloos eerlijke zinnen, van allen die hen op dit album ten beste geeft. Daarnaast is er zoals gezegd de muziek en de groei die Tempest daarin heeft doorgemaakt. Verworden tot een prachtige combinatie, waardoor hen iedere keer de aandacht uitstekend weet vast te houden. Hoogtepunten als het hierom gaat zijn voor mij ‘Don’t You Ever’, onder andere vanwege het meeslepende langzame ritme en het door een klein achtergrondkoortje gezongen refrein, het ontroerende ‘Water in the Rain’ en het zeer ingenieus ritmische ‘Move’.
Kortom een prachtig confronterend albums van iemand die zich echt bloot durft te geven en zaken benoemt die we allemaal herkennen, een wereld waarin het steeds moeilijker wordt onze weg te vinden. Kunst kan daarbij echter helpen en liefde, zoals Tempest in het aangrijpende ‘Grace’ laat horen.
Bekijk hier video’s van ‘No Prizes’ en ‘More Pressure’: