De Bussel (Liever in de KluiZ dan ThuiZ), Oosterhout – 19 oktober 2022
Aron Raams is al vijftien jaar verbonden aan het Oosterhoutse Liever in de KluiZ dan ThuiZ. Achter de schermen is hij de man die een grote bijdrage levert aan de programmering van de concerten. Afgelopen woensdag stond hij er zelf om zijn nieuwe, door PIAS Integral gedistribueerde Cd ‘Lost in Bright Blindness’ te presenteren. Een bijzonder concert met enkele mooie hoogtepunten, maar ook een aantal schrijnende dieptepunten. Raams is allesbehalve stijlvast en dat wringt hier behoorlijk.
Deze gitarist blijkt het beste te scoren als hij in alle opzichten dicht bij zijn wortels blijft. Het nieuwe album bevat een stuk voor zijn moeder, ‘Unspoken’, voor zijn vader ‘Oh Daddy-O!’ en voor zijn vrouw ‘April of Green and Yellow’ waarmee hij zonder meer hoge ogen gooit. Dat zijn tevens alle drie redelijk complexe en instrumentale stukken waarin de jazz de overhand krijgt. Nummers waar Raams schittert met spannende gitaarsolo’s en waarin zijn mede-musici, trompettist Teus Nobel voorop, volop de ruimte krijgen om hun kwaliteiten te laten horen. Mooie solo’s ook van toetsenist Ferry Lagendijk. Vaak ook stevige stukken, vooral ‘Oh Daddy-Oh!’ waarin drummer Marc Schenk en bassist Sven Happel een stevige groove kunnen neerleggen. Tot slot is de rol van percussionist Gijs Anders van Straalen bijzonder in ‘April of Green and Yellow’, waarin we hem in de weer horen met een stenen kruik.
Raams houdt ook van popmuziek, ik ook. Maar popmuziek is een totaal ander genre en wil je daar in iets toevoegen, dan vraagt dat een andere benadering, één die hier nogal eens ontbreekt. Het gaat nog redelijk goed in opener ‘Teardrops’, dat niet op de Cd staat en wat nog net iets meer jazz is dan funk en in het stuwende funky ‘Three Times in a Row’ waarin we zanger Dennis Kroon horen, wel te vinden op de Cd. Maar het gaat op een aantal momenten ook minder goed. Zo is Dewi Pechler ook gevraagd als soliste. Raams is nogal enthousiast van haar en eerlijk gezegd begrijp ik niet goed waarom. Haar vocale kwaliteiten zijn adequaat, maar ook niet meer dan dat. Een stuk als Elton Johns ‘Yellowbrick Road’ is duidelijk te hoog gegrepen en ‘Salt’ verwordt tot vreselijke kitsch. Gelukkig ontbreken beide stukken op het album. En waarom maakte Raams, het voor zijn kinderen gecomponeerde ‘As Long As You Remember Me’, niet voor een andere vocalist? In een stuk als ‘Three Times in a Row’ is Kroon best op zijn plek, al kan ik me ook hier betere zangers voorstellen, maar dit ‘As Long As You Remember Me’ vraagt een stem in het hoge register en die heeft Kroon niet, met als gevolg dat hij tijdens het concert lang niet altijd de gewenste zuiverheid kan leveren. Op de Cd gelukkig wel, maar dan ook maar net aan.
En dat allemaal terwijl Raams zo veel in huis heeft en met zijn mede musici een al even puike band heeft samengesteld. Een paar nummers extra in de geest van dat eerder genoemde ‘Oh Daddy-O!’ of ‘April of Green and Yellow’ en het had perfect geweest. Dat je van pop houdt is prima, maar laat dat vooral aan anderen over. Eclectisch zijn is prima, maar helaas niet iedereen gegeven. Johann Wolfgang von Goethe heeft dan ook de tip voor Raams: “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister”. Volgende keer beter.