Vandaag in ons Apartment House portret het wederom bij Another Timbre verschenen ‘An Album’, met daarop vijf stukken van de Britse componist Tim Parkinson, zo’n twintig jaar bestrijkend, waarin we het ensemble in diverse bezettingen horen en het ruim zeventig minuten durende ‘Codex Vivere’, dat de Amerikaanse componist Kory Reeder in 2021 componeerde en waarin we het ensemble als septet horen.

Simon Reynell merkt in het interview met Parkinson terecht op dat zijn werk in de twintig jaar die deze Cd bestrijkt, het oudste stuk is van 1998, het meest recente van 2017, eigenlijk nauwelijks veranderd is. De twee stukken uit de jaren ’90 van de vorige eeuw zijn ‘Violin and Piano Piece 1998’ en ‘Violin Piece 1999’, Parkinson is dan halverwege de twintig. Opvallend aan het eerste stuk is dat de twee instrumenten, hier gespeeld door Mira Benjamin, die we ook horen in ‘Violin Piece 1999’, en Siwan Rhys, in wezen ieder hun eigen gang gaan, relatief simpele melodische patronen spelend, het is maar heel soms dat de klanken samenvallen. ‘Septet 2007’. voor strijkkwartet, fluit, basklarinet en piano klinkt, al horen we hier dus zeven instrumenten, veel meer als een eenheid. Ook hier valt op dat Parkinson melodieën geenszins schuwt en zijn inspiratie duidelijk niet alleen uit hedendaags gecomponeerde muziek haalt. Dat blijkt ook uit het feit dat hij actief is als programmeur van bijzonder uiteenlopende concerten. ‘Ensemble 2012’ klinkt nog sterker als een eenheid, een groot deel van dit stuk is nagenoeg unisono gecomponeerd en waar dat verderop niet zo is, vallen de musici uiteen in twee groepen en ontstaat er een soort van vraag- en antwoordspel. En ook hier valt de invloed van folk op in het melodisch, ritmische patroon.

Reeder’s ‘Codex Vivere’ is het tweede deel van een serie. Het eerste is ‘Codex Praxis’, het derde gaf Reeder de naam ‘Codex Symphonia’. Over het deel dat hier centraal staat, zegt Reeder verder: “Vivere was written through the lens of modern literature in which the “story” of the piece comes in two movements “II: First Part” and “VIII: Second Part.” However, the story is played out with an introduction, a very long series of diversions, and a somewhat fleeting apology at the end.” In totaal zijn er negen delen in dit bijna drieënzeventig minuten durende stuk. De muziek is over het algemeen vrij melodieus, waarbij vooral de piano een grote rol krijgt en Reeder neemt duidelijk de tijd om zijn structuren uit te bouwen, één van de redenen waarom hij van lange stukken houdt. Tevens vind ik de muziek van Reeder een zekere melancholie in zich hebben, met name in de passages waarin de strijkers actief zijn.

Van beide albums zijn fragmenten te horen via Bandcamp. De albums zijn hier ook te koop.