Het verlies van zijn vrouw Linda, op 19 mei 2020 bracht pianist Falkner Evans in 2021 tot het uitbrengen van zijn solo album ‘Invisible Words’, een album dat hier ondanks de schoonheid nooit aan bod kwam. Inmiddels zijn we tweeënhalf jaar verder en probeert Evans nog steeds een weg in zijn leven te vinden, culminerend in het deze maand wederom bij Consolidated Artists Productions verschenen ‘Through the Lens’. “Creating this music has been a big step in my process of healing” zegt Evans in het boekje bij het eerste album en verder: “I wrote this music in the spirit of who Linda was.”
Vanzelfsprekend ken ik Linda niet, sterker nog, ook van Evans had ik tot eind 2021 toen ik ‘Invisible Words’ in handen kreeg nooit gehoord. Dat dit echter een bijzonder album is staat buiten kijf, Evans geeft op prachtige wijze uiting aan zijn gevoelens van verlies en het bijbehorende verdriet, in stukken die even melodieus als abstract zijn. Zo te horen rechtdoend aan de persoon die ze was, Evans staat daar uitgebreid bij stil in het tekstboekje. En dat levert natuurlijk allerlei gemengde gevoelens op, zo herinnert hij zich in ‘Brightest Light’ duidelijk hoe ze was, het plezier dat ze met elkaar hadden. Die vrolijke noot hoor je hier terug, maar ook die slagschaduw van het verlies is er. En in ‘The Hope Card’ staat hij stil bij het boeddhisme dat zijn vrouw inspireerde, maar niet kon voorkomen dat ze leed aan ernstige depressies die haar uiteindelijk deden besluiten uit het leven te stappen. Alle stukken op dit album schreef Evans na de dood van zijn vrouw, op één na: ‘Lucia’s Happy Heart’ ontstond in 2006. Het verklaart waarom dit stuk de donkere rand mist die de andere stukken kenmerkt.
“When Linda was still here, I would be playing in the living room and she would ask, ‘What is that?’” brengt Evans in herinnering in de tekst van het persbericht van ‘Through the Lens. “It would just be something off the top of my head, and she would say, ‘That sounds great. Have you ever thought about going into the studio and doing something like that?’ I always replied, ‘I have, but I’m just not ready now.’ And then I was ready.” Helaas zou Linda het niet meer meemaken. Maar goed, zo gaat het soms. En we kunnen ons alleszins voorstellen dat het schrijven en spelen van de nummers op deze twee albums Evans helpen te leren omgaan met het verlies en het verdriet.
Ging ‘Invisible Words’ primair over het verlies, de herinnering en het verdriet, ‘Through the Lens’ gaat vooral over hoe nu verder, na dertig jaar samen te zijn geweest. Zo zegt Evans over de opener ‘Soul Witness’: “Ive had to really search my soul to figure out who I am, where I fit in and the way forward.” En ja, verder gaan met je eigen leven betekent ook de behoefte aan intimiteit. ‘Closeness… Desire’ heet het stuk waarin Evans de gemengde gevoelens die daarmee samenhangen tracht te vangen. Uiteindelijk slijten de scherpe kanten af, het leven gaat door. Tegelijkertijd gaat de herinnering nooit verloren, dat is waar ‘Living Forever’ over gaat.