Leo Genovese komt oorspronkelijk uit Argentinië, maar bleef na zijn studie aan het Berklee College of Music hangen in de VS. Dat is inmiddels al weer zo’n twintig jaar geleden en Genovese heeft daar inmiddels zijn draai wel gevonden. Dat blijkt in ieder geval uit ‘Ritual’, dat hij opnam met bassist Demian Cabaud en drummer Jeff Williams en ‘Simple Twist’, van de gitarist Justin Purtill, waarop we Genovese horen naast de bassist Sean Conly. Beide albums verschenen bij 577 Records.

De kapstok waar Genovese zijn album ‘Ritual’ aan ophangt, is zoals de titel duidelijk aangeeft het ritueel, als onderdeel van de menselijke cultuur. Denk daarbij aan offers, feesten, herdenkingen, etc. We beginnen met het onmiskenbaar ritmische, maar ook weerbarstige ‘Fiesta Time’ waarin Genovese zijn Zuid Amerikaanse wortels op boeiende wijze verbindt met de jazz. Die wortels horen we nog sterker in ‘Tinajitas’, met een gastrol voor vocaliste Nadia Larcher. Williams sluit in ‘Howaria’ mooi aan bij de gedachte achter dit album, met ritmisch, tribaal slagwerk, waarna Genovese met krachtig, ritmisch spel de jazz er weer in brengt. En mooi hoe hij naar het einde toe het tempo gradueel verlaagt. In ‘Angel of Oblivion’, één van de hoogtepunten op dit album, ligt het tempo in het hele nummer op het niveau van een ballade, prachtig lyrisch spel van Genovese en mooie zangerige bijdrages van Cabaud. Hij betoont zich – en duidelijk niet alleen hier – niet alleen een uitstekend pianist, maar zeker ook een boeiend componist. In ‘De Tanto Llorar’ en ‘Un Nuevo Sol’ horen we Larcher weer, complexe stukken met duidelijk Zuid Amerikaanse invloeden. ‘The Law of Positivity’ is één van de meer abstractere stukken op dit album, met bijzonder spel van dit perfect op elkaar ingespeelde trio.

‘Simple Twist’ houdt, aangezien Purtill ook zingt, een beetje het midden tussen jazz en blues / singer-songwriter. Een combinatie waar ik eerlijk gezegd wel een beetje aan moest wennen. Het is vooral apart in combinatie met de stijl van piano spelen van Genovese, die ook hier vrij abstract is, al wordt hij door de duidelijke structuur van Purtill’s liedjes wel ingeperkt. Bijzonder is wat Purtill zelf zegt over de opnames van dit album: “I had absolutely no idea how I wanted the music to sound that day in the studio. None. I only knew how I did not want it to sound, and how I did not want it to feel. I didn’t want it to be pretentious or slick. I didn’t want it to seem safe or to feel precious. I like music that’s wild. That feels unrehearsed.” Dat is in ieder geval gelukt en wellicht nog wel het best in Bob Dylan’s ‘Simple Twist of Fate’, waar het album zijn titel aan ontleent. En let hier ook zeker op die prachtige bijdrage van Conly. De vrije klankuitbarsting, we horen Genovese onbekommerd over de toetsen razen, terwijl Purtill al improviserend zingt, in ‘Spike Driver’s Blues’ is een andere prachtige illustratie van Purtill’s woorden.

De albums zijn (deels) te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: