Muziekgebouw aan ’t IJ, Amsterdam – 15 februari 2023

“If there were no Wayne Shorter, there was no me” verklaart trompettist Terence Blanchard vlak voor zijn toegift, Shorter’s ‘Diana’. Overdreven? Wellicht, maar het klonk zeker oprecht. En beluister de muziek van Blanchard en vergelijk die met die van Shorter en je hoort zeker overeenkomsten. Dat bleek ook gisteren in een volledig uitverkocht Muziekgebouw aan ’t IJ, het organiserende Bimhuis bleek veel te klein, waar we hem hoorden met zijn uit pianist Fabian Almazan, gitarist Charles Altura, bassist, David Ginyard en drummer Oscar Seaton bestaande E-Collective, aangevuld met de strijkers van het Turtle Island Quartet.

Overigens een bijzondere combinatie. Ligt bij het E-Collective de nadruk op elektronica – we horen Almazan ook op synthesizer, Ginyard speelt elektrische bas en Altura elektrisch gitaar, terwijl ook Blanchard zijn trompetgeluid elektronisch bewerkt – het Turtle String Quartet speelt volledig akoestisch. En is de stijl van de eerste geworteld in de postbob en fusion van de jaren ’70, die van het strijkkwartet wortelt in de klassieke muziek, met een flinke scheut folk. Vandaar ook dat ‘The Second Wave’, een stuk van violist David Balakrishnan, het enige stuk waarin we alleen het kwartet horen, heel anders klinkt dan de rest van de avond. Hier overheerst melodieuze hedendaags gecomponeerde muziek, in combinatie met folk, culminerend in een opvallend ritmisch energieke frase aan het eind. Het applaus is ernaar. Mooi, want ik schat zo in dat voor een deel van het publiek dit de eerste keer is dat ze een strijkkwartet live horen en wie weet waar dit nog toe leidt.

Ook op andere momenten levert dit kwartet echter toegevoegde waarde, bijvoorbeeld in die hierboven genoemde ballade van Shorter, ‘Diana’, een stuk dat zij, op bepaald melancholieke wijze, mogen aftrappen en dat verder opvalt door die loepzuivere solo van Blanchard. Maar ook in Blanchard’s eigen ‘I Dare You’, waarvoor het kwartet een opvallend ritmische introductie verzorgt, is hun spel volledig op zijn plaats.

Stukken die ook terug te vinden zijn op het vorig jaar verschenen ‘Absence’, een album dat Blanchard opnam met deze bezetting en dat we mogen zien als een eerbetoon aan Shorter. Met nummers van deze inmiddels legendarische saxofonist, Blanchard zelf en van de bandleden, zeg maar in de geest van. Daaronder vallen ‘Envisioned Reflections’ van Ginyard en ‘Dark Horse’ van Altura. Die eerste is een mooi fragiele ballade, waarin we ook dat voor Blanchard zo typische, vrij ijle trompetspel terug horen, de tweede heeft met name verderop een wat pittiger karakter en bevat een prachtige gitaarsolo. Bijzonder is ook ‘Soldiers’, Blanchards eerbetoon aan de social workers die zo veel goed werk verrichten in de Amerikaanse steden, een stuk waarmee de trompettist zijn politieke en sociale betrokkenheid toont, maar ook een nummer met een heerlijke groove en een blues uitstraling.

Bekijk hier eerdere concertopnames van ‘Soldier’: