Wellicht kent u de jazz vocaliste Renée Steenvoorden nog niet. Ze studeerde dan ook pas medio 2021 af voor haar master Jazz Zang op het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Eind vorig jaar verscheen haar eerste EP ‘A Place Called Home’, dat ze opnam met saxofonist Pierre Lagache en pianist Leonard Steigerwald. Ze benaderde me, was me op het spoor gekomen via Facebook, trots op het resultaat. En terecht.

‘A Place Called Home’ is een Cd, maar met de lengte van een EP en bestaat uit slechts vier nummers, alle vier niet alleen gezongen, maar ook geschreven door Steenvoorden. In een interview met het tijdschrift Jazzism zegt ze daarover: “Ik schrijf mijn muziek vaak vanuit een melodisch idee, een melodielijn of een rifje. Achter de piano zoek ik dan harmonieën bij de melodie. De tekst komt later”. En over het samenspel met Lagache en Steigerwald: “Ik gaf vooraf een sfeerbeeld en denkrichting. Maar zoals jazz eigen is, je geeft een clean sheet die dan iedereen op een eigen manier wordt ingekleurd.”

Maar prachtige stukken, die je eerder associeert met een ervaren liedjesschrijver dan met een beginnende singer-songwriter. Steenvoorden vormt aanvankelijk duidelijk het centrum in het bijzonder ingetogen ‘Draw the Curtain’, Lagache en Steigerwald plaatsen aanvankelijk slechts bescheiden accenten. Tot de twee de ruimte krijgen om de melodie op eigen wijze te verkennen, waarbij met name Lagache opvalt met zijn ietwat omfloerste klank op de sopraansax. En mooi hoe Steenvoorden de ingetogen melodie verderop weer terugpakt en haar kant op buigt. In ‘Space’ krijgt Steigerwald de ruimte, een mooi ritmisch patroon zet direct de toon. Steenvoorden beweegt zich soepel tussen de noten, het ene moment ingetogen, het andere vrij fel. En mooi zoals verderop Lagache zich erin mengt, de melodie naar een hoger plan tillend.

Mooi is ook het vrij romantisch klinkende ‘Memories’, een echt jazz nummer. Ook hier schittert Steigerwald, de perfecte voedingsbodem biedend voor de mooie, maar ook krachtige stem van Steenvoorden. Tot slot klinkt ‘Amber Glow’, waarin we Steenvoorden al even ingetogen horen op de grens van zingen en praten en ook hier prachtig subtiel begeleid door haar twee kompanen. Mooie luisterliedjes, waarin de klassieke achtergrond van Steenvoorden een mooie verbintenis aangaat met de jazz. Daar gaan we nog veel van horen.