De Canadese componiste en trompettiste Lina Allemano is zonder meer één van de meest interessante musici van dit moment op dit instrument. ‘Experimentele jazz’ is een etiket wat goed plakt, maar iets waar zij zich geenszins toe beperkt, getuige ‘Pipe Dream’ dat onlangs het licht zag bij haar eigen Lumo Records. Ze nam het op met Lina Allemano Four, waar we verder altsaxofonist Brodie West in aantreffen, naast bassist Andrew Downing en drummer Nick Fraser. Hier ook aandacht voor het al iets oudere ‘Disappearing Curiosities’, waarin we Allemano horen als onderdeel van het kwartet van pianiste Tania Giil, iemand waar ze regelmatig mee samenwerkt. Verder hier bassist Rob Clutton en drummer Nico Dann. Het album werd door Gill in eigen beheer uitgebracht.

Lina Allemano Four bestaat inmiddels bijna twee decennia en dit ‘Pipe Dreaam’ is inmiddels alweer het zevende album en zeker in de eerste drie stukken laat Allemano horen wat ze in haar mars heeft als componist. Ondanks dat het hier om een kwartet gaat, stralen deze nummers op menig moment bijna orkestrale allure uit, nog het meest in de laatste, ‘Dragon Fruit’, waarin we ook merken dat Allemano zich niet alleen door experimentele jazz, maar ook door folk en hedendaags gecomponeerde muziek laat beïnvloeden. Maar we beginnen met ‘Banana Canon’, waarin we ietwat bevreemdende, maar wel ritmische patronen horen. We horen Allemanano en West elkaar mooi aanvullen, hun klanken overtuigend ingebed in het spel van Downing en Fraser. Het titelstuk, ‘Pipe Dream’, op een thema van Sergej Prokofjev, volgens het hoesje, begint prachtig ingetogen, maar krijgt gaandeweg steeds meer vaart. Het vervolg van het album bestaat ui de vierdelige suite ‘Plague Diaries’, die ontstond in de eerste maanden na de uitbraak van Covid-19. Een soort muzikaal dagboek. Direct aan het begin van het eerste deel horen we Allemano solo, met een prachtig en mooi ritmisch patroon, waarna in het tweede deel de band aansluit. Dat we solo beginnen, blijkt een patroon te zijn, waarbij het intro van het tweede deel van Allemano al even bijzonder klinkt. En mooi hoe het kwartet er verderop mee aan de haal gaat. Het derde deel opent met een bijzonder verstilde solo van Downing.

Dat Lina Allemano en Tania Gill het goed met elkaar kunnen vinden, verbaast me niets. Niet alleen lopen ze beiden al enige tijd mee in de Canadese jazzscene, ze delen ook eenzelfde eclectische muzikale stijl. Het eerste en veelgeprezen album van het Tania Gill Quartet, ‘Bolger Station’ stamt al weer uit 2010, een opvolger mocht dus wel weer eens. ‘Disappearing Curiosities’ was echter meer dan het wachten waard. Alleen al die prachtige dialoog van Allemano en Gill in de opener ‘Marsh Music’ maakt het album bijzonder. Mooi is ook het weerbarstige spel van Allemano in ‘To Montreal’, gevolgd door al even creatieve noten van Gill. Gill horen we op dit album ook op synthesizer, bijvoorbeeld in ‘Jaunty Woo’, enthousiast met mooie effecten strooiend. Prachtig ook hoe het kwartet de melodie in het veel te korte ‘People Gonna Rise Like the Water’ vormgeeft, of hoe het de mooi ingetogen ballade ‘Apology’ speelt. Ook hier weer kunstig samenspel en een ontroerend mooie, melodische solo van Clutton.

Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: