Ik moet eerlijk bekennen dat de Engelse componist Andrew Poppy mij tot voor kort volstrekt onbekend was. Het is dat ik via False Walls op het retrospectief ‘Ark Hive of a Live’ stuitte, waarmee een boeiende kennismaking begon. Een prachtige editie overigens, bestaand uit een uitgebreid boekwerk en vier Cd’s, samen in een stevige slipcase. Een ‘must have’, zoals we dan zeggen. En de muziek van Poppy past perfect in waar ik hier nu al enkele weken aandacht aan besteedt: het minimalisme in de muziek. Ook Poppy betoont zich een nazaat van dit genre, al beperkt hij zich daar geenszins toe. Om deze man en deze uitgave recht te doen, vandaag de eerste twee Cd’s en morgen nummer drie en vier.

De eerste schijf bevat vooral werken voor orkest, al vormt het eerste stuk, het ‘Goodbye Piano Concerto’ daar al direct een uitzondering op. We horen hier weliswaar naast de piano ook nog andere instrumenten, maar alles is wel gespeeld door Poppy zelf. Overigens is dit stuk, waaraan Poppy werkte tussen 1987 en 2005, wel een prachtig voorbeeld van het hierboven genoemde minimalisme. Een strak gekaderd, meeslepend ritme vormt de ruggengraat van dit boeiende stuk. Van ‘Horn Horn – Six Pieces for Two Solo Saxophones and Orchestra’ zijn twee stukken opgenomen: ‘Attempt at an Ecstatic Moment’ en ‘Chewing the Corner’. We horen de Royal Liverpool Philharmonic Orchestra, onder leiding van Sachio Fujioka en John Harle en Simon Haram op sax. En het is veelzeggend dat we in dit stuk uit 1997 een totaal andere Poppy horen. Duidelijk beïnvloed door de late romantiek creëert hij met name in het eerste stuk een dromerig klanklandschap, waarin de saxofoon een allesbepalende plek inneemt. Met het stuk voor solo piano en orkest ‘Almost the Same Shame’ sluit Poppy weer volledig aan bij het minimalisme. Repetitieve figuren horen we Poppy hier spelen, geflankeerd door al even strakke structuren van het BBC Concert Orchestra, onder leiding van Richard Balcombe. Een hoogtepunt in deze uitgave is ‘Weighing the Measure’. We horen Poppy hier met Gareth Davies op basklarinet en David Farmer op accordeon in een aan ambient verwant klanklandschap, waarin we ook invloeden van vrije improvisatie aantreffen.

De tweede schijf bevat vocale stukken, allemaal delen uit grotere werken. Iets dat natuurlijk nieuwsgierig maakt naar de rest. Verreweg het langste stuk is ’45 Is’, een fragment uit ‘The Songs of the Clay People’, een sterk ritmisch, repetitief stuk. Het begint met de piano, dan blazers – heel bijzonder – en dan de beide vocalisten: Sheila Smith en Udo Scheuerpflug. En let vooral op die trombone van Ashley Slater. Opvallend aan dit stuk is verder dat de zang een onderdeel vormt van dit strakke, muzikale landschap. Het gaat ook  Poppy hier duidelijk primair om de klank. De twee delen uit ‘Mouthing the Words’: This Language Buys Ice Cream’ en ‘Last Poem’ zijn geheel anders van karakter. Hier gaat het nadrukkelijk wel om de tekst en het verhaal dat Poppy te vertellen heeft, iets waaraan het kamerensemble ondersteuning biedt. Wat hier ook opvalt is het sterk experimentele karakter van de muziek en de invloeden van pop en jazz. Weer heel anders en bijzonder stemmig klinkt ‘The Touch of Your Hand’, een deel uit het oratorium ‘Something in the Air (Levitation and Fall)’. We horen hier onder andere het Estonian National Male Choir, onder leiding van Kaspars Putniņš en de sopraan Kädy Plaas. Ook hier gaat het niet primair om de tekst, maar vooral om de sfeer.

Fragmenten van deze uitgave zijn te beluisteren via Bandcamp. De box is daar ook te koop.