In dat Supersonic Orchestra van Gard Nilssen, één van de hoogtepunten op het laatste North Sea Jazz, kwamen we ook de bassist Ingebrigt Håker Flaten en de saxofoniste Signe Krunderup Emmeluth tegen. Beiden zijn ook te horen op het bij PNL Records verschenen ‘Guts & Skins’ van Flaten en drummer Paal Nilssen-Love, als onderdeel van een overdonderend octet. Verder hier aandacht voor het vandaag bij Aerophonic verschenen ‘Harvesters’ van het Rempis Percussion Quartet, waarin we Flaten horen met saxofonist Dave Rempis en de drummers Tim Daisy en Frank Rosaly.
‘Guts & Skins’ is een soort van suite in zeven delen, waarin Flaten en Nilssen-Love, het is tenslotte hun band, duidelijk de leiding nemen, aangevuld met Johan Holmegaard op percussie. Verder bestaat dit octet uit drie rietblazers, Emmeluth op altsax, Hanne DeBacker op baritonsax en Isabelle Dutoit op klarinet en vocalen; de trompettist Magnus Broo en Alexander Hawkins op piano en Hammond orgel. Zoals Flaten en Nilssen-Love betaamt, beginnen we me regelrechte chaos, een overdonderende kakofonie van geluid. Pas helemaal aan het einde van het eerste deel belanden we met een duet van Flaten en Nilssen-Love in wat rustiger vaarwater. Zo overdonderend als het eerste deel klinkt, zo ingetogen begint het tweede: zeer ingetogen percussie en dan een ritmisch patroon van Flaten. Hier overheerst de melodie, met duidelijke Latin invloeden, iets waar je onze Noren nu niet echt mee associeert, maar wat prima blijkt te werken. Helemaal harmonieus verloopt het overigens niet, daar zijn deze musici net even een slag te dwars voor, gelukkig maar. Die gewoonte culmineert naar het einde toe dan ook in een heerlijke trio passage van de drie rietblazers. In het derde deel, de band is weer volledig op stoom, valt vooral Hawkins’ pianosolo op, ongrijpbare noten om zich heen strooiend. Een onweersbui aan geluid krijgen we in het vierde deel, de percussie in actie. Aangevuld met Hawkins’ aanslagen en Dutoit’s bijzondere vocale kwaliteiten. Hawkins verrast ons stomend op zijn Hammond orgel in het zesde deel, krachtig begeleid door het ritme tandem. DeBacker ken ik vooral door de concerten die Sound in Motion organiseert, daar dateert haar contact met de heren dan ook zeker van. Haar solo in het laatste deel laat goed horen hoe terecht de plek is die ze in deze superband inneemt.
The Rempis Percussion Quartet kwam hier eerder voorbij, ik besprak zowel ‘Cash and Carry’ uit 2015 als ‘Cochonnerie’ uit 2017. Sindsdien verschenen nog ‘Sud Des Alpes’ en ‘The Long Haul’ en juist vandaag dus ‘Harvesters’. Een dubbelalbum om het tienjarig jubileum van deze band te vieren! Rempis begint solo op tenorsax in ‘Everything Happens To You’, balancerend tussen melodie en experiment, met dat voor hem zo krachtige geluid. En in deze bezetting wordt dat alleen nog maar verder versterkt: Flaten, Daisy en Rosaly vormen de perfecte ritme machine. Een niet aflatende stroom klanken, met af en toe een rustpunt, maar dan ook alleen af en toe. Tegelijkertijd bevat één van die momenten, nog steeds in dat eerste stuk, een bloedmooie solo van Flaten. In ‘The Exuberant Aubergine’ ligt het tempo wat lager, al gaat dat zeker niet ten koste van de ritmiek. Bijzonder fascinerend is Rempis’ solo net over de helft, vol onverwachte geluiden. ‘Spooky Action’. het eerste stuk op de tweede schijf, vangt aan met een mooi ritmische dialoog tussen Flaten en de beide drummers, waarna Rempis onverwacht melodieus aansluit. Na de geluidssculptuur ‘Little Facists’ horen we in ‘Fat Lip’ allereerst Flaten in een bijzonder innemende solo, gevolgd door Rempis met al even subtiele, melodieuze noten. Maar lang rustig blijft het ook hier niet, aangevuurd door de beide drummers.
Beide albums zijn deels te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop.