De in Berlijn residerende violiste Sarah Saviet kwam hier eerder deze week voorbij met Evan Johnson’s ‘L’art de toucher’. Ze is te horen in het tweede en derde deel van deze boeiende compositie. Maar onlangs bracht Another Timbre ook haar uitvoering van Bryn Harrison’s ‘A Coiled Form’ uit en verscheen bij All That Dust ‘Every Strand of Thread and Rope’ van Soosan Lolavar waarop zij eveneens te horen is.

‘A Coiled Form’ zou oorspronkelijk een minuut of vijf duren en worden uitgevoerd door het Riot Ensemble, waar Saviet deel van uitmaakt. Het werd uiteindelijk een stuk van een kwartier, dat bij de première twintig minuten in beslag nam. Voor deze opnames werden de ideeën nog veel verder uitgebreid, want deze versie duurt ruim vijftig minuten. Voor viool solo wel te verstaan, een enorme opgave dus voor Saviet. Voor Harrison niet echt nieuw: ‘Vessels’ voor piano solo duurt vijf kwartier en zijn ‘Pianokwintet’ uit 2017 en het onlangs voor Quatour Bozzini geschreven strijkkwartet ‘Three Descriptions of Place and Movement’ duren beiden een uur. Tegen Simon Reynell zegt hij hierover: “As long as I have the opportunity, I hope to continue to explore works of long duration. Ironically perhaps, the longer the duration, the less material I seem to need”. Wie in een lang stuk dan direct lang aangehouden noten verwacht, wat overigens vaak wel het geval is bij dit soort muziek, komt hier bedrogen uit. Direct horen we een overvloed aan muzikale bewegingen, als kwetterende vogels in een boom. Boeiend zijn daarbij de hoge noten en de galm die Harrison actief inzet. Harisson: “The whole of ‘A Coiled Form’ is constructed from a simple, short pitch series, but our relationship to it constantly changes”. Zo rond de twintigste minuut gaat het volume wat omlaag en beginnen de patronen wat meer in elkaar over te lopen.

Soosan Lolavar’s ‘Every Strand of Thread and Rope’ is een uiterst subtiele compositie van ruim vijfentwintig minuten. In het eerste deel valt vooral de wat rauwe, ongenaakbare klank van de viool op, ruw krast Saviet hier over de snaren. Passages die worden afgewisseld met lang uitgerekte noten, met een drone-achtige structuur. In het tweede deel horen we goed de Iraanse wortels van Lolavar terug, het spel wijkt hier duidelijk af van wat we gewend zijn. Dat horen we ook terug in het derde deel, maar hier zijn het vooral de ingetogen ritmische bewegingen die opvallen. De vrij luide klanken in het vierde deel komen aansluitend onverwachts. Een regelmatig patroon van stroeve noten, klinkend als een langzame dans.

Van beide albums zijn fragmenten te beluisteren via Bandcamp. De albums zijn daar ook te koop.