Chuck Owen and the WDR Bigband – Renderings / Brian McCarthy Nonet – After|Life (CD Recensie)

Meer jazzorkesten en wat grotere gezelschappen vandaag. Allereerst de uit achttien musici bestaande WDR Bigband, hier onder leiding van de uit Florida afkomstige, componist en arrangeur Chuck Owen, met sessies opgenomen in 2019 en 2021 in het WDR Funkhaus in Keulen. Het album heet ‘Renderings’ en verscheen in eigen beheer bij de omroep. Verder aandacht voor het nonet van saxofonist Brian McCarthy, een maatje kleiner, maar toch altijd nog imposant, dat ‘After|Life’ uitbracht bij Truth Revolution Recording Collective.‘Rendering’. Owen zegt over die titel: “I thought of a rendering as being something that you’re taking and putting a different spin on. When I actually looked it up in the dictionary, one of the first definitions they gave was in terms of performing a piece of music. I thought it was perfect because as my first project with the WDR Big Band, I’m arranging renderings of these compositions and they’re rendering my music.” En niet alleen geven ze de muziek van Owen zelf weer, zoals in de eerste twee boeiende stukken ‘Knife’s Edge’ en ‘…And Your Point Is’, die  laatste met een prachtige Hammond orgel solo van Billy Test, we horen die Bigband ook in stukken van een handvol andere componisten. Een veelzijdig orkest, zo horen we mooi terug in Karolina Strassmayer’s ‘Of Mystery & Beauty’, dat met zijn klassieke uitstraling en een prachtige bijdrage van gast violiste Sara Caswell, heel anders klinkt dan die eerste twee stukken van Owen. Prachtig ook die opening van bassist John Goldsby en die saxofoonsolo van Strassmayer zelf. Mooi romantisch en meeslepend klinkt ook de klassieker ‘This Love of Mine’, met name vanwege de meeslepend lyrische solo op tenorsax van Paul Heller. In hetzelfde genre klinkt bassist Goldsby’s ‘Fall Calls’, alleen ligt hier het tempo een stuk lager. Opvallend in deze bijzondere ballade zijn de mooi ingetogen bijdrages van zowel trombonist Andy Hunter als van gitarist Philipp Brämswig. Exotische sferen worden tevoorschijn getoverd in Chick Corea’s ‘Arabian Nights’, een stuk waarin andermaal Caswell mag schitteren met mooi, ietwat mysterieus spel en waarin we tegen het einde nog een prachtige solo van Brämswig aantreffen, Corea’s jaren in de jazzrock in herinnering brengend.

McCarthy haalde voor ‘After|Life’ inspiratie uit de woorden van de astronoom Carl Sagan: “We are made of star stuff”. Met andere woorden zo zei hij: alles dat bestaat is terug te voeren tot de oerknal: “The nitrogen in our DNA, the calcium in our teeth, the iron in our blood, the carbon in our apple pies were made in the interiors of collapsing stars.” In die zin zijn wij volgens McCarthy dus al bezig met ons ‘After|Life’. Het thema krijgt met name gestalte in de gelijknamige driedelige suite van bijna een half uur, maar ook in de titels van de andere stukken vinden we zijn inspiratie terug. Bijvoorbeeld in het openingsstuk ‘Nebula’, een fijnzinnige klanknevel en het fraaie, wat meer up tempo stuk dat erop volgt: het ruim een kwartier durende ‘The Beginning’. Een stuk waarin we McCarthy ook goed als saxofonist kunnen waarnemen. En McCarthy’s band mag dan qua omvang geen bigband zijn, qua geluid benadert hij op menig moment, onder andere in dit stuk, deze bezetting zeker. En wat een vaart zit er in het pianospel van Justin Kauflin, schitterend zoals hij de noten hier aan elkaar rijgt. Bijzonder is ook het repetitieve patroon in ‘Flux’, dat helemaal past binnen het bigband idioom. Een mooi spannend stuk. En ook hier vinden we weer prachtig saxofoonspel van de meester zelf. Bassist Matt Aronoff mag ‘Kepler’s Law’ op welluidende wijze inleiden, gevolgd door een geblazen melodieus patroon, waarin zonder mee spiritualiteit doorklinkt. En dan volgt de suite, direct krachtig, met boeiende blazerslijnen en opwindende ritmisch, melodieuze patronen. In het tweede deel horen we allereerst McCarthy zelf op de sopraansax, opvallend melodieus en verderop gloedvol pianospel van Kauflin. In het ritmische derde deel vallen de solo’s op van trompettist Bill Mobley en tenorsaxofonist Daniel Ian Smith. Tot slot, of het nog niet genoeg is, klinkt als toegift ‘Lucy’.

‘After|Life’ is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: