Ter afsluiting van een drieluik gewijd aan de muziek van de Japanse pianiste Satoko Fujii hier aandacht voor het bij Libra Records verschenen ‘Torrent‘, Fujii’s negende soloalbum, de registratie van een concert, gegeven in oktober 2022 en georganiseerd door goede vriend Mitsuri Itani. Een eerder door hem georganiseerd concert leidde tot ‘Solo’. “This time, I wanted to play totally different,” zegt Fujii zelf over het verschil tussen ‘Torrent’ en ‘Solo’ “I didn’t decide anything in advance—I just went on stage and played. None of the pieces had names when they were played. I named them later. Somehow I ended up giving them all titles suggesting travel or a voyage by sea”.
Verder hier aandacht voor het bij Libra Records nog te verschijnen ‘NatJim’, waarop we haar partner, de trompettist Natuski Tamura, ook lid van Kaze dat hier eerder voorbij kwam, horen met de drummer Jim Black.

Opener ‘Torrent’ is een bijzonder heftig en weerbarstig stuk. Losse noten schieten alle kanten op, worden ondersteund door een stroom aan akkoorden, de titel van dit stuk volledig recht doend, een bootje dat wordt meegesleurd. Weldadig, komen aansluitend die eerste noten van ‘Voyage’ over, licht en zorgvuldig gedoseerd. Ook verder is dit een bijzonder ingetogen stuk, waarin Fujii ook regelmatig onder de klep duikt, de snaren strijkend als was het een strijkinstrument. Pas verderop in dit lange stuk kruipt het ritme erin, een meeslepend ritme, terwijl we wederom eindigen met opvallend hectische klanken. Een bijzonder snelle opeenvolging van hoge noten, bijna als een soort van lentebui, in ‘Light on the Sea Surface’. Langzaam ontstaat er echter ook een melodie, zich door die bui heen worstelend. Tot het geheel zo rond de vijfde minuut volledig stilvalt en Fujii vrolijk opnieuw begint, haar clusters aanvankelijk afwisselend met stiltes, tot verderop de spanning wederom oploopt. In het begin van ‘Cut the Painter’ duikt Fujii onder de klep voor een spookachtige, maar bijzonder boeiende geluidssculptuur, terwijl een enkele duistere aanslag zonder meer spanningsverhogend werkt. Via een aantrekkelijke melodie, ondersteund door bijzondere klanken van haar deels geprepareerde piano, eindigen we ook nu weer met een overweldigend klankpalet. ‘Horizon’ is het meest conventionele stuk op het album: een mooie ballade waar de blues overduidelijk in doorklinkt, met gaandeweg een steeds dynamischer karakter. En boeiend hoe het afsluitende ‘Wave Crest’ daar, met die abstracte bewegingen, heftig mee contrasteert.

Tamura en Black maakten samen eerder een album, vijfentwintig (!) jaar geleden: ‘City of Night’. Het werd dus weer eens tijd, zeggen we dan. Opener ‘Morning City’ laat echter horen dat ze nog steeds aan elkaar gewaagd zijn. Op een wat ritueel aandoende ritmiek blaast Tamura heldere, melodische en bijzonder energieke patronen. Een prachtige combinatie van klanken. In ‘Afternoon City’ veroorlooft Tamura zich meer experiment, bijzondere klanken aan zijn trompet ontfutselend, terwijl Black ook hier zorgt voor een tribaal aandoende ritmiek. Het is die ritmiek die dit album in hoge mate kleurt. Soms in combinatie met melodieuze patronen, zoals in die opener ‘Morning City’, in ‘Quiet City’ en in ‘Bright City’, soms ook met wat meer abstractere, zoals in ‘City of Dusk’ en in ‘Noisy City’, waarin Tamura zijn trompet heerlijk laat knetteren en soms horen we allebei. In ‘City of Night’ heel mooi in de vorm van een dialoog tussen de twee musici, aangevuld met Tamura’s vocale uitingen. Die overdonderende ritmiek ontbreekt eigenlijk enkel in ‘Calm City’, waarin bescheiden schermutselingen van Black prachtig kleuren bij Tamura’s bescheiden blaasbewegingen. Verderop valt de basdrum van Black op naast die overtuigende monoloog van Tamura.

‘Torrent’ is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop, NatJim is vanaf 17 mei verkrijgbaar.