De Israëlische drummer Guy Salamon, die in 2018 afstudeerde aan het Amsterdams conservatorium, kwam hier al twee keer eerder aan bod. In 2019 naar aanleiding van zijn album ‘Unfollow the Leader’, het resultaat van het winnen van Keep An Eye On the Records en drie jaar later met zijn tweede album, het bij Zennez Records verschenen ‘Creatures, Creatures’. Inmiddels is er een nieuw album, net als zijn eerste uitgebracht in eigen beheer, ‘Free Hugs’ geheten. Opvallend is dat Salamon graag schrijft voor grote groepen, voor dit album een kleine bigband van elf musici. Ook als sideman wordt Salamon inmiddels veel gevraagd, zo is hij bijvoorbeeld te horen op ‘Homing’, het bij Zennez Records verschenen album van de Engelse saxofonist Sam Newbould.
Salamon is zonder meer gegroeid in de afgelopen jaren, niet alleen als drummer maar zeker ook als componist en arrangeur. Alle stukken op dit album zijn van zijn hand. Het zijn gitarist Teis Semey en Salamon zelf die het dicht tegen rock aanleunende ‘productive procrastination’ samen aftrappen met een loom ritme. Dan volgen de zes blazers in vreemde langgerekte klankgolven, even op een rij: Alistair Payne en Ian Cleaver op trompet; José Soares, Lucas Martinez en Jesse Schilderink op saxen en tot slot Teresa Costa op fluit. Pianist Xavi Torres doseert opvallend fijnzinnige noten, zeker als we het afzetten tegen het muzikale geweld van Semey. Heeft Salamon Schotse voorouders? Je zou het wel zeggen als je ‘fungal jungle express’ hoort, volgens mij, maar ik geef het toe, ik ben geen kenner, klinkt dit héél Schots. Overigens met een hoofdrol voor de trompettisten en Schilderink op baritonsax. Tijd voor ‘nightfall 2’, een bijzonder intieme ballade, een stuk dat duidelijk maakt dat Salamon een meester is in het componeren van melodieën. Een stuk waarin bassist Brodie Jarvie mag laten horen hoe prachtig fragiel hij die melodie kan neerzetten, bijgestaan door al even breekbare noten van Torres. Salamon houdt van melodieën en soms heel originele, zoals in ‘Shoulder folder twist rag shabang’ en het titelstuk ‘Free Hugs’, waarin duidelijk wordt teruggegrepen op de geschiedenis van de jazz, alsof er een oude 78 toeren plaat opstaat, zo klinkt het soms. In dat laatste stuk horen we overigens ook heel mooi de inbreng van het enige lid van de band dat ik nog niet noemde, de Koreaanse Youngwoo Lee, op synthesizers en Moog. Romantisch klassiek die bijdrage van Torres in ‘Pompela’ en weer zo’n wondermooie melodie. Prachtig ook die trompet hier. Is dit Payne of Cleaver? Maakt niet uit, het klinkt prima. Volksmuziek dus in dat ‘fungal jungle express’, maar ook in ‘odd days’, al komt dit voor mijn gevoel dichter bij Salamons wortels.
De titel ‘Homing’ heeft een dubbele betekenis, Het slaat op een duif die Newbould opving, maar ook op zijn eigen traject: “Unlike the homing pigeon, my feeling of home isn’t tied to a particular place anymore, and the album is inspired by that process of building a new feeling of home”, zegt hijzelf over dit proces. Naast Newbould zelf, op altsax en klarinet, horen we op dit opvallend sterke album Bernard van Rossum op tenorsax, wederom Torres op piano, wurlitzer en synthesizer, Jort Terwijn op zowel contrabas als basgitaar en natuurlijk Salamon op drums en percussie. Meer dan ‘Free Hugs’ is dit ‘Homing’ een echt, onvervalst jazzalbum, met direct in opener ‘Barba tenus sapientes’ een aantrekkelijke groove, Salamon is direct aanwezig en een paar sterke solo’s. Eén van de elf stukken op dit album, allen gecomponeerd door Newbould. Jazz, al verraadt ‘Below the elbow’ ook een liefde voor Engelse folk, gestalte krijgend in een meeslepende melodie. Die voorliefde voor melodieuze jazz hebben Salamon en hij wel gemeen. Als derde en vijfde klinken de bijzonder overtuigende ballades ‘Anglesey’ en ‘Litlle Boy Ghost’, met in die laatste een prachtig melancholieke solo van Torres. Daartussen horen we het beduidend dynamischer titelstuk ‘Homing’, met onder andere wederom een geweldige solo van Torres en heerlijk strakke ritmiek van Salamon. Dit zou zo maar een klassieker kunnen worden. Het vrij korte ‘BTE Reprise 1’ is ook een ballade – iets dat niet geldt voor deel twee waar het album mee besluit – waarmee Newbould laat horen een voorliefde te hebben voor ingetogen stukken, al zou je dat als je ‘Believe you me’ beluistert, dat daar net achter zit, niet denken. Een heerlijk krachtige blazersdialoog, gevolgd door een solo van Van Rossum en verderop sterk ensemblespel kenmerken dit boeiende stuk. En na het al even sappige ‘Twinkle twinkle’ verrast Newbould opnieuw met een beklijvende ballade: ‘Dog Dance’. Met glansrollen voor Terwijn en Torres.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: