Ook vandaag aandacht voor twee albums in Cd serie Podium Gegenwart van de Deutscher Musikrat en uitgeverij Schott Music’s platenlabel Wergo. Gisteren besteedde ik hier aandacht aan de muziek van Farzia Fallah, Vladimir Guicheff Bogacz en Jonah Haven. Vandaag komen daar ‘A Sun of One’s Own’ van Elnaz Seyedi en ‘Impulsive Lieder’ van Benjamin Scheuer bij. Seyedi, geboren in 1982, komt net als Fallah uit Iran en studeerde in Duistland in Bremen en in Essen en in het Zwitserse Basel. Van dit rijtje is Scheuer de enige Duitser van geboorte, wat mooi laat zien hoe internationaal het muziekleven inmiddels geworden is. Hij studeerde in Hamburg en Karlsruhe en promoveerde aan de universiteit van Freiburg.
Seyedi werkt zo te zien graag voor redelijk kleine bezettingen. ‘Nach neuen Meeren’ en ‘Sense of Possibility’ zijn voor duo’s, ‘Absolute Snow’ is voor een trio. Direct bij dat eerste stuk, voor klarinet en accordeon, we horen het Zöllner-Roche-Duo, bemerken hoe effectief dit is. Seyedi creëert hier een boeiende dialoog tussen twee instrumenten, de microtonale mogelijkheden die deze instrumenten bieden volop benuttend. Een opvallend sfeervolle compositie. Een soortgelijk procedé hanteert de componiste in ‘Sense of Possibillity’, waarin we Alice Belugou op harp horen en David Eggert op cello, maar nu met een geheel ander resultaat. Met name de cello produceert hier ongenaakbare, industrieel aandoende klanken. De twee instrumenten worden hier duidelijk op vrij onorthodoxe wijze bespeeld, met als gevolg muziek die zeker ook de liefhebbers van de meer gewaagde experimentele muziek zal aanspreken, ze benadert de wereld van de noise hier dicht, zeker in die passage zo rond de vijfde minuut. Die grote aandacht voor klank en spanning horen we ook prachtig terug in dat ‘Absolute Snow’, voor klarinet, hoorn en cello, gespeeld door Trio Aventure. Seyedi vermengt de klanken van deze drie instrumenten tot dreigende onweerswolken, aan de horizon voorbij trekkend. ‘Fragments Inside’, gespeeld door Ensemble Musikfabrik en het titelstuk ‘A Sun of One’s Own’, waarin we het Kommas Emsemble horen, zijn geschreven voor een grotere bezetting, maar passen qua kenmerken perfect bij de eerder genoemde stukken, maar dan, doordat ze de beschikking heeft over meer instrumenten, in het kwadraat.
Scheuer creëert een totaal andere geluidswereld. Speels, vol onverwachte klankuitingen en vrij bizarre wendingen. Neem het uit negen delen bestaande titelstuk, voor een bas, die ook een sampler beheert, een fluit, een sopraan- en een tenorsax en een accordeon. We horen Andreas Fischer, Delphine Grataloup, Margit Kern en Pedro Pablo Cámara in wat nog het meest lijkt op een parodie op een klassieke liederencyclus. Geen normaal woord komt er over Fischers lippen, het gaat hier dan ook niet om de tekst, maar om de klank en het effect, waarbij de stem vaak prachtig gelijk opgaat met de instrumenten. In alles dus ‘impulsieve liederen’. Prachtig hier die klaagzang als zesde lied. Al even speels humoristisch gaat het er aan toe in het uit 2021 stammende ‘Sprachmaschine’, waarin we Vanessa Porter zowel met slagwerk als met vocalen in de weer horen, een soort van solo dialoog, hoe vreemd dat ook klinkt. ‘Vier Attrappen’ schreef Scheuer in 2023 voor een sextet van vocalisten en een sampler. Ook hier horen we de stemmen, nu van Schola Heidelberg, louter klanken voortbrengen, al klinkt het alsof er heel wat gebeurt. Een opera zonder betekenis. ensemble risonanze erranti speelt onder leiding van Peter Tilling ‘Regal’. In dit stuk overheersen de akoestische instrumenten, maar horen we de musici eveneens vocaal. En ook hier creëert Scheuer een vergelijkbare ontregelende klankwereld. Tot slot klinkt ‘Lachtherapie’, met als ondertitel ‘Performance für einen Pianisten’. Het wordt hier uitgevoerd door Nikolai Rosenberg wiens pianospel steeds dynamischer wordt naarmate het stuk vordert, evenals zijn lachen. Een mooie afsluiter van een bijzonder album.
Beide albums zijn te beluisteren via Spotify:
