Met ‘Nachtlicht’, het derde album van Eefje de Visser, creëert deze zangeres en componiste een ietwat broeierige en indringende sfeer. Met dank aan het stuwende, vaak elektronisch voortgebrachte ritme dat veel nummers kenmerkt. De Visser schrijft haar Nederlandse teksten zelf. Die teksten, vaak handelend over relaties en de liefde – daar gaan tenslotte de meeste liedjes over, zijn pure poëzie waarin De Visser overtuigend met de taal speelt en regelmatig bijzondere zinnen bouwt waar diverse werelden in samenkomen.

Dat de Cd een tekstboekje bevat is dan ook geen overbodige luxe. Te meer daar, vreemd genoeg, De Visser als zangeres slecht te verstaan is. Dat ligt aan haar zachte stem, haar dictie, maar zeker ook aan het feit dat haar stem regelmatig van wat elektronische galm wordt voorzien. Storen doet het echter allerminst.

Die teksten blijven bijzonder. Neem ‘Naartoe’:
“hij ziet het ook
aan de andere kant
van het café blijft
iemand helemaal
alleen over. Ik denk
dat je meeleeft maar
ik weet het niet
zeker, weet je dat
allemaal ook nog hoe
dat was en
we pakken de tram,
en even later zijn
we zo onder de mensen
dat ik je niet eens
meer kan verstaan en
jij mij niet,
je kijkt me veel te
lang aan.”
Die markante gave van opmerken komen we vaker tegen bij De Visser. Zij ziet dingen die een ander niet opvalt en verwerkt dat aansluitend in bijzondere zinnen. Waarbij delen vlot lopen, zoals het eerste stuk van dit citaat en delen grammaticaal niet kloppen, zoals we dat ook bij veel moderne poëzie zien, maar die wel werken.
Het refrein van ‘Staan’ is zo’n ander prachtig moment, met een beeld dat we allemaal herkennen:
“Hier zie ik ons
nog staan en we
schreeuwen over
straat iets over het
tijdstip, waar zijn
we beland ik wilde
dat je het vroeg of
laat maar misschien
is het inmiddels te
laat, onze zinnen
beginnen en eindigen
ik hoor een punt”
Is ze in het eerste deel van dit refrein nog duidelijk, gaandeweg struikelt ze bijkans over haar zinnen en weten we niet goed meer welke kant ze nu eigenlijk op wil.

Bekijk hier de videoclip van ‘Staan’:

Prachtig is ook het begin van ‘Luister’:
“toen we allemaal
door de rook waren
wilden we niet meer
terug jij stal nog
harten ik brak ze
daar breek ik
m’n hoofd nog over
als ik naast je
lig en ik denk dat
ik nooit meer geen
tranen wil ik sloeg
m’n ogen open,
knipperde wat en
de lucht leek
helder.”
Nederlands is een rijke taal, zo laat De Visser ons hier zien. Harten breken en je hoofd breken, wat een vondst. En wat is ook dit geweldig gevonden: “jij stal nog harten ik brak ze”!

Teksten en muziek gaan bij De Visser daarnaast een bijzonder alliantie aan. De vaak  dwingende, vervreemdende elektronische beat past wonderlijk goed bij deze poëtische, licht absurdistische teksten. Hulde in deze ook aan de voortreffelijke musici die aan dit album mee werkten en de volle orkestratie mede tot stand hebben gebracht.

‘Nachtlicht’ is daarmee een album geworden dat allereerst gewoon goed klinkt, maar tevens een album is dat het verdiend om uitgebreid, met het tekstboekje in de hand, beluisterd te worden. De Visser zal daarbij, met haar soms prachtige vondsten, menigmaal een glimlach op uw mond toveren, u ontroeren en doen opkijken.