Achter Vilde&Inga gaat een uit Noorwegen afkomstig duo schuil, bestaand uit violiste Vilde Sandve Alnæs en bassiste Inga Margrete Aas. Zij ontmoetten elkaar in 2010 tijdens hun studie aan de Norwegian Academy of Music en besloten om samen een duo te vormen. In 2014 brachten ze hun debuutalbum, ‘Makrofauna’ uit bij ECM Records en onlangs verscheen ‘Silfr’ bij het Noorse Sofa Music. Het is een zeer stemmig album geworden op het snijvlak van hedendaags gecomponeerd en vrije improvisatie en duidelijk beïnvloed door de Noorse volksmuziek.

In het titelstuk ‘Silfr’ valt direct het energieke samenspel van deze twee dames op. Alnæs’ zeer repetitieve klanken op de viool contrasteren op prachtige wijze met de zeer subtiele, langgerekte noten van Aas’ bas. In ‘Unsynlig Flimmer’ zijn de klanken van de beide instrumenten meer met elkaar verweven. Alnæs’ viool klinkt hier hoog, op een bijna schriele wijze, ondersteund door het duistere, ietwat melancholische basspel van Aas. In ‘Urtjern’ is het juist de bas die we in een repeterende stijl horen en ook hier heeft de viool van Alnæs dat ijle, lichte geluid. Als een nevelsliert.

‘Røykkvarts’ en ‘Fljöta’ klinken nog verstilder. Op ‘Røykkvarts’ horen we slechts een soort van geritsel, soms doorsneden door een enkele aanslag en op ‘Fljöta’ een ingetogen duet, bijna klinkend als een langzame dans. In ‘Sprø Glimmer’ worden we wederom verrast door een repetitief treffen tussen de twee musici. Op energieke wijze worden hier onverwacht ritmische klanken geproduceerd, waarbij vooral de solo van Alnæs in het tweede deel opvalt. ‘Karbontiden’ is grillig van klank, de instrumenten klinken naarmate het stuk verder schrijdt steeds stroever, ongepolijster. Het geluid doet soms meer denken aan een machine dan aan strijkinstrumenten. In ‘Kvikksølv’ komen de diverse geluidswerelden van Vilde&Inga mooi samen: de repetitieve klanken, de verstilde sfeer en de soms wat vreemd aandoende geluidswereld.

‘Aurum’, het langste stuk is tevens het meest verstilde. Hier creëren de dames een ingenieuze en tegelijkertijd ijle klankmist die weldadig aandoet en de gemoederen rustig stemt, maar dan is er nog ‘Skinnende Stein’ en horen we nog één keer Alnæs’ hoge, repeterende vioolklanken, afgezet tegen een onheilspellende basdrone.

Beluister hier ‘Silfr’: