Het Engelse label Another Timbre herbergt nogal wat componisten die tevens actief zijn als uitvoerder en improvisator. Eén van hen is de Amerikaanse violist / componist Morgan Evans-Weiler. In 2016 bracht hij het improvisatie album ‘Spinet and Violin’ uit met Christoph Schiller, die eveneens in bovenstaand rijtje thuishoort, nu speelt hij op ‘Lines and tracing’ met een kwintet zijn eigen stukken en buigt hij zich met Ordinary Affects over de muziek van Michael Pisaro, die eveneens zowel in de rol van componist als van improvisator actief is.
Voor Evans-Weiler is die combinatie helemaal zo’n vreemde niet: “For me personally, it is very important that my work is encompassing all of these elements (even many more elements). Being involved with this grander community of experimental musicians and performing any of this kind of music almost necessitates a diverse approach to being a musician. It seems that everything I perform has a degree of openness that benefits greatly from those skills you gain as an improviser. And the more I have the opportunity to work on other people’s music, the better sense I have with what I want to do as an improviser.” Die kruisbestuiving is absoluut hoorbaar in dit ‘Lines and Tracing’. Evans-Weiler is duidelijk over de doelstelling van het stuk: ““(The) interplay between voices and timbres….this larger set of relational bodies (which) kind of explode out of the possibilities in every direction…a network of musical processes and the infinite ways in which they might intersect”.
En hij slaagt daar wonderlijk goed in. Het is vooral de samenhang tussen de klanken en de wijze waarop deze met elkaar interacteren die dit traag verlopende stuk de moeite waard maken. Niet in de laatste plaats door de bijzondere bezetting van dit kwintet: viool, piano, klavecimbel, klarinet en cello. Bijzonder ook, omdat Evans-Weiler composities meestal uitvoert met zijn speciaal daartoe opgerichte Ordinary Affects. De oorzaak van deze uitzondering ligt bij cellist Tyler J. Borden, die Evans-Weiler niet alleen de opdracht voor dit stuk gaf, maar tevens een lijstje instrumenten en solisten overhandigde. Het zal u daarbij overigens niet verbazen dat dit stuk de musici de nodige vrijheid geeft bij de uitvoering, de improvisatie achtergrond van de componist is nooit ver weg.
‘Heiligkeit, die Tiefe hatte, nicht keine Fläche’ luidt de titel van het stuk van Pisaro dat wordt uitgevoerd door het zeven man tellende Ordinary Effects. Je zou het een typisch Pisaro stuk kunnen noemen: een grote aandacht voor klankkleur, lange spanningsbogen, een grote rol voor elektronica en veldopnames – die hier overigens ontbreken. Kortom ademende muziek, die dicht bij de natuur staat. Prachtig die golven elektronische muziek, aangevuld met basklarinet, viool, twee cello’s – waarvan één geprepareerd en versterkt en een vibrafoon. De viool klinkt ijl bij de stemmige elektronica, de hoge noten van de vibrafoon versterken het beeld en in zijn totaliteit creëert Pisaro een opvallend homogeen en tegelijkertijd kleurrijk klankbeeld. Een krachtig stuk dat door dit Ordinary Affects schitterend wordt uitgevoerd.
Beluister hier een fragment van ‘Lines and Tracings’:
En beluister hier een fragment van ‘Heiligkeit, die Tiefe hatte, nicht keine Fläche’: