Nee, het heeft niets te maken met die beroemde en beruchte cultserie van David Lynch. De jongens van Twin Peaks zochten gewoon een leuke titel. De TV-serie is sowieso van voor hun tijd. Aan Wild Onion is dan ook niets mysterieus. De muziek is die van een goede, lekker stevige garage rock plaat waarin wel een staalkaart aan andere invloeden te ontdekken is. Het geheim van de band zit in de teksten.
Twin Peaks, een band uit Chicago, bestaat uit frontman Cadien Lake James op gitaar, piano en synthesizers; tweede gitarist en pianist Clay Frankel, bassist Jack Dolan en drummer Condor Brodner. Daarnaast is het opvallend dat alle vier de leden de zang voor hun rekening nemen, wat de plaat extra afwisselend maakt.
Het materiaal op het album, zestien nummers in totaal, wortelt duidelijk in de geschiedenis van de popmuziek. Er is de invloed van de zonnige Beach Boys sound, zoals in ‘Mirror Of Time’, ‘Strange World’ en natuurlijk in ‘Sloop Jay D’. Terwijl andere nummers meer aansluiten bij de rocktraditie, zoals de openingstrack ‘I Found A New Way’ en ‘Flavor’. Verder is in ‘Sweet Thing’ de invloed van Lou Reed te horen.
Bekijk hier ‘Flavor’ en ‘I found A New Way’. Beiden zijn als single uitgebracht :
Op de achterkant van de CD melden de musici dat de nummers niet gaan over popcorn of ijsberen, na eerst te hebben verteld dat Chicago een dierentuin heeft. En het klopt, de nummers gaan over serieuzere zaken en dat is miscchien wel de grootste kracht van dit album. De nummers gaan over het zoeken naar identiteit – een hele opgave als je jong bent, het vinden van je plek in de wereld, relaties – al dan niet stukgelopen, eenzaamheid en drank en drugs. Het is dan ook fijn dat de CD een tekstboekje bevat.
Uit ‘Fade Away’:
‘Imagine dreaming about dying everyday
Then I get drunk and all my problems seem ok
I often wonder what my friend David would say
We weren’t that close, but what’s it like to fade away?’
En uit ‘No way out’:
‘Seams there’s no way out
Of a mind so fixed on it’s doubts
When the walls are all torn down
Mind is free without reason to frown.
Lost my company
All alone again
Felt so lonely
Looked forward to the end.’
Cadien James zegt er zelf nog over: “The album deals with a lot of insecurities that arise when you’re growing up. It’s about adopting them and being vulnerable to let out the tunes. It ain’t ideal, but it’s sublime.”
Dat de muziek toch nergens zwaar op de hand is, sterker nog, dat dit album eigenlijk redelijk vrolijk klinkt, is de grote verdienste van dit kwartet. Een plaat om vaak te draaien.