Jorge Villavicencio Grossmann – From Afar (CD Recensie)

De muziek van Jorge Villavicencio Grossmann getuigt van een bijzondere veelzijdigheid. Niet alleen vinden we de Zuid-Amerikaanse wortels terug van deze in de VS residerende componist, ook incorporeert hij een deel van de geschiedenis van de westerse kunstmuziek in zijn duidelijk hedendaagse oeuvre. Het zijn conclusies die we kunnen trekken na het beluisteren van het bij Kairos Music verschenen ‘From Afar’.

Voor het eerste stuk op het album, ‘Siray I’ uit 2005, liet Grossmann zich inspireren door handgeknoopte tapijten van de Quechua, een indianenstam uit zijn geboorteland Peru. We vinden het op dit album uitgevoerd door het Talea Ensemble. Het woord ‘siray’ betekent ‘weven’ en slaat in dit geval op de wijze waarop Grossmann zijn klanken met elkaar verweeft. Opvallend daarbij is dat hij duidelijk melodieuze klanken paart aan zeer abstracte. Die abstracte klanken domineren het begin, naast een lyrische vioolpartij, terwijl het verdere verloop duidelijk tonaal is, met een langgerekte intieme melodie van de fluit. Tien jaar later schrijft Grossmann ‘Ludi Matatio’ voor piano en elektonica. De negen vrij korte stukken waar dit werk uit bestaat, kunnen in meerdere volgordes worden gespeeld, mits voldaan wordt aan het set regels dat Grossmann opstelde. Het zijn vrij abstracte stukken die, vanwege de grote mate van afwisseling in tempo, stemming en klankkleur, bijzonder veel vragen van de pianist, hier Anna D’Errico. Daar doorheen verweven klinkt de elektronica, Joshua Oxford.

Het uit één deel bestaande strijkkwartet ‘Da Lontano’ schreef Grossmann in 2016 voor het Mivos Quartet. Het stuk begint in een wolk van klanken, waarin de Zuid-Amerikaanse wortels van Grossmann duidelijk weerklinken, krachtige frases volgen, afgewisseld met fluisterzachte momenten. Een procedé dat we inmiddels herkennen. Verder is dit een vrij weerbarstig stuk, waarin zeker melodieuze elementen zitten, maar dan wat meer verborgen. De ‘Partita voor altviool solo’ dateert van vorig jaar op verzoek van Kyle Ambrust, die het ook uitvoert op dit album. Grossmann over dit stuk: “I wanted to write something substantial and virtuosic for the viola, that somehow took in Kyle’s personality as a performer”. Net als de voorgangers uit de Barok bestaat ook dit stuk uit diverse korte passages waarin Grossmann gebruik maakt van een breed scala aan technieken. En het wordt prachtig uitgevoerd door Ambrust, maar dat geldt voor alle stukken op dit boeiende album.

Het albums is te beluisteren via Spotify: