Met ‘Shards of Distant Times’ brengt de Italiaanse geluidskunstenaar Giulio Aldinucci zijn derde album uit bij Karlrecords. Na ‘Borders and Ruins’, uit 2017 en ‘Disappearing in a Mirror, van een jaar later, houdt Aldinucci er flink het tempo in. En net als bij de vorige twee albums heeft deze Italiaan ook nu weer een verhaal te vertellen middels zijn muziek.

Ging dat bij ‘Borders and Ruins’ over het steeds actueler worden van grenzen, en bij ‘Disappearing in a Mirror’ over het geworstel met identiteit, ‘Shards of Distant Times’ “explores the liminal areas of the contemporary soundscape that are characterized by the presence of human voice coming from old and timeworn recordings. Like in the auditory pareidolia, the psychological phenomenon in which the mind hears indistinct voices in random noise where none exist, voices and music emerge from the everyday soundscape through the omnipresent internet connected devices, creating glitches between time and space”, aldus Aldinucci.

Het is vreemde muziek die Aldinucci maakt. Eigenlijk is ieder stuk opgebouwd vanuit één basale klank, waarna de componist telkens lagen toevoegt tot één hermetisch afgesloten bouwwerk. Het resultaat is ronduit overweldigend en zeer indringend. Dit procedé past hij op alle zeven stukken toe, waardoor er wat dat betreft weinig onderlinge verschillen zijn waar te nemen. En ja, dat effect wat Aldinucci hierboven noemt, horen we in alle stukken terug. Ik hoor continu een koor op de achtergrond, die er dus wel niet zal zijn. Na drie zeer intense stukken, ‘Phoenix’, ‘Fractal Tears’ en ‘Every Forgotten Word’, die allen volledig voldoen aan bovenstaande beschrijving, klinkt ‘The Overturned Abacus’ iets minder massief. Het is hier dat je elementen van ambient terughoort, maar dan zonder dat weeïge dat veel van deze muziek kenmerkt. Want ook dit ‘The Overturned Abacus’ is te krachtig en overdonderend om simpelweg als ambient aan te duiden.

In ‘Not Enough Memory’ sluit Aldinucci weer aan bij de eerste drie stukken om met ‘Kids Playing With Iron Slags (Beach Scene)’ , dat niet op de LP staat maar wel op Cd en als download verkrijgbaar is en de afsluiter ‘Rhizomatic Realities’, weer wat meer variatie aan te brengen. Alles gehoord hebbend vind ik de term ‘mooi’ op deze muziek niet echt van toepassing, daar is dit te overrompelend, te overweldigend voor. Maar boeiend is het alleszins.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: