De muziek van de Amerikaanse componist Aaron Jay Kernis wordt in Nederland vrijwel niet uitgevoerd, een lot dat hij deelt met veel van zijn landgenoten, die paar coryfeeën als Philip Glass en John Adams uitgezonderd. In eigen land geldt de dit jaar 60 jaar geworden Kernis echter als één van de grootste. Hij schreef voor alle belangrijke orkesten, won zo ongeveer iedere prijs die ertoe doet en bouwde aan een indrukwekkend oeuvre. Naxos zette onlangs twee stukken op een nieuw album, het uit 2001 stammende ‘Color Wheel’ en Kernis’ vierde symfonie die hij in 2018 voltooide.

De status van Kernis wordt mooi duidelijk als we kijken naar ‘Color Wheel’: hij schreef het ter gelegenheid van het feit dat het Philadelphia Orchestra in 2001 zijn nieuwe onderkomen betrok, de Verizon Hall. Het was overigens ook voor Kernis persoonlijk een bijzondere opdracht, vanwege het feit dat  hij zelf uit Philadelphia komt en menig concert in het oude gebouw had bijgewoond. Voor dit stuk liet Kernis zich door meerdere zaken inspireren: door de akoestiek van de zaal, door zijn herinneringen aan al die concerten die hij zelf meemaakte in Philadelphia, maar ook door wat wij kennen als een ‘kleurenwaaier’ en waar het stuk zijn titel aan ontleent. Toepasselijk want het is een zeer dynamisch, bruisend en kleurrijk stuk, waarin Kernis duidelijk melodieuze, vaak ritmische fragmenten afwisselt met meer abstracte wolken van klank. En als geen ander weet Kernis met zijn prachtige klankvondsten de luisteraar te boeien.

Dat geldt overigens ook voor zijn vierde symfonie, die de naam ‘Chromelodeon’ mee kreeg, een samentrekking van drie woorden, die volgens Kernis verwijzen naar: “Chromatic, colorful, melodic music performed by an orchestra”. En weer die aandacht voor kleur, het is dan ook niet vreemd dat deze woorden pontificaal op Kernis’ website prijken: “Sometimes, when I’m imagining music, I see colors. Not just the colors around me, but the colors in my mind that the music evokes.” Het eerste deel ‘Out of Silence’ klinkt zeer ingetogen, poëtisch, maar ook zeer beeldend. En zoals we in Color Wheels de invloed van Leonard Bernstein en Aaron Copland hoorden, zo horen we hier die van Gustav Mahler. ‘Thorn Rose | Weep Freedom’ baseerde Kernis op zinnen uit twee opera’s van Georg Friedrich Händel: ‘Armida’ en ‘Rinaldo’. Een dramatisch deel en zeer contrastrijk, in die zin lijkt het wat op het hierboven besproken ‘Color Wheel’, alleen ontbreekt daar het verhalende element. Afsluiten doen we met het vrij korte maar pakkende ‘Fanfare Chromelodia’. Een typisch Amerikaans stuk muziek.

Prachtige stukken en prachtig vertolkt door Nashville Symphony, onder leiding van Giancarlo Guerrero.