“Kalle Moberg’s debut album is indeed unlike anything you have ever heard before!” Aldus het persbericht bij ‘The Tokyo Sessions Volume 1: Unheard-of’. Dat is natuurlijk nogal een statement en bijna ongeloofwaardig, gezien de enorme berg albums die er sinds decennia over ons uit is gestort. Nieuwsgierig makend is zo’n uitspraak echter wel. “Kom dan maar op”, denk je in zo’n geval.
Moberg is accordeonist, klassiek opgeleid maar met een bredere interesse. Dat bracht hem onder andere tot lid van Paal Nilssen-Love’s Large Unit. In 2017 trad deze band op in Japan en tijdens een aantal avonden in de Pit Inn Jazz Club van Tokyo, ontmoette Moberg Jim O’Rourke, hij was uitgenodigd om als gast mee te spelen. O’Rourke speelt ook zelf accordeon maar Moberg wist hem door zijn techniek desalniettemin te verbazen. Sterker nog: Moberg deed dingen op zijn accordeon waar O’Rourke niet eens van wist dat het kon. Dat moest worden vastgelegd! En zo geschiedde. Moberg toog in februari 2019 wederom naar Tokyo en dook met O’Rourke de studio in. Ze hadden slechts één dag nodig voor de opnames die op dit album zijn uitgebracht, voor de overige dagen nodigde O’Rourke andere musici uit om samen met Moberg te spelen, opnames die nog uitgebracht gaan worden. O’Rourke raadde Moberg tevens aan het album in eigen beheer uit te brengen en zo komt het dat dit tevens het eerste album is dat uitkomt bij KAMO Records.
Maar hoe zit het nu met die muziek? Het statement is natuurlijk wel wat overdreven, wat niet weg neemt dat wat Moberg doet beslist heel bijzonder is. Om misverstanden te voorkomen staat dan ook duidelijk op de Cd vermeld: er is geen elektronica gebruikt. En waar zit dat bijzondere in? Neem ‘Delphic Dance’ en luister naar die vreemde, bijna op huilen gelijkende klanken die opdoemen tussen de meer traditionele bewegingen. In ‘Wish Upon a Satellite’ weet hij prachtig vibrerende klanknevels te creëren, transparant en ijl, hondsmoeilijk waarschijnlijk, maar minder afwijkend dan wat hij in dat ‘Delphic Dance’ doet. ‘Untimely Night’ moet het hebben van de contrasten in de klanken. Inktzwarte klankwolken wisselt Moberg hier af met hoge tonen, als van vogels, samengebald tot een harmonieus geheel.
Maar het meest bijzondere stuk is ‘Skinned Alive by a Blunt Spoon’, vooral omdat Moberg hier naast de toetsen, uitgebreid speelt met de blaasbalg en de kast. Daarnaast is dit een heerlijk experimenteel en dwars stuk, waarin we flarden van melodieën horen, ingebed in een vrij chaotisch geheel. Als het geheel dan ook nog eens grandioos ontspoort, neemt Moberg ook bij mij het laatste restje twijfel weg. Bij het beluisteren van ‘Tarrying’, ik hoor hier in de ruimtelijkheid de invloed van de Scandinavische folk, valt me ook op hoe zeer Moberg die accordeon hanteert alsof het een complete band is. Zijn muzikale vernuft is zo groot dat je verder ook niets meer nodig hebt. Dit is gewon af.
Wat niet wegneemt dat ik natuurlijk heel benieuwd ben naar wat er in die week nog meer is opgenomen bij O’Rourke in de studio. Op dus naar KAMO002!
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: