Begin dit jaar verscheen het debuutalbum van Snowdrops bij Gizeh Records, een duo bestaande uit Mathieu Gabry en Christine Ott. ‘Manta Ray’ heet het album en het bevat de muziek bij de gelijknamige film van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng, dat op het laatste Filmfestival van Rotterdam zijn Nederlandse première beleefde. Het is een film op het grensvlak van realiteit en surrealisme, iets dat goed past bij het werk van Ott, die hier eerder aan bod kwam met muziek voor een andere, veel oudere film: ‘Tabu: A Story of the South Seas’ uit 1931.
Volgens de beschrijving op de website van IFFR handelt de film over een Thaise visser die zich “ontfermt over een gewonde man die hij aantreft in de bossen aan de kust. Daar spelen zich geheimzinnige zaken af. Vele lichamen zijn er haastig begraven. ’s Nachts dwalen lichtjes rond als zielen van overledenen. De visser noemt de man Thongchai. Hoewel deze geen woord spreekt en vermoedelijk doof is, bloeit er kalmpjes een mooie vriendschap. Dit brengt de visser tot een besluit met verregaande gevolgen. Wanneer hij op een dag niet terugkeert van zee neemt Thongchai stap voor stap het leven van zijn redder over – zelfs diens teruggekeerde ex-vrouw.” Met die dode lichamen verwijst Aroonpheng bovendien naar de slachtpartijen onder de Rohingyas in buurland Myanmar, die hier zomaar aangespoeld kunnen zijn.
Maar goed, hier gaat het niet om de film, maar om de muziek, al is er natuurlijk samenhang. De beide leden van Snowdrops zijn toetsenist en gebruiken voor dit album diverse generaties instrumenten. Van de piano, via de Ondes Martenot naar een paar generaties synthesizers en creëren daarmee een muzikale wereld die moet passen bij deze film, die ik overigens niet heb gezien.
Na een korte introductie waarin natuurgeluiden een rol spelen, belanden we via ‘Storm #1’, de eerste van drie, in ‘The Mangrove’. Hier wordt het moment verklankt waarop de visser de gewonde man vindt. Er heerst spanning, uitgedrukt in duistere lijnen. In ‘Weird Dance’ krijgt de ontluikende vriendschap tussen de twee mannen vorm in een ritmisch samenspel. Een vervreemdend effect heeft het drieluik ‘Festival Music / Inside the Wheel / Thunder Thing’. Ronduit melancholiek is ‘Losing a Fried to Death’, een titel die voor zichzelf spreekt.
Het surrealistische aspect in de film komt mooi tot uiting in het verstilde, ietwat onrustbarende ‘Ligths in the Deep’. Een hoog resonerend piepgeluid contrasteert met diepe drone-achtige klankwolken. Het album bevat één nummer dat niet gecomponeerd is door het duo Snowdrops, dat is ‘Hot Springs’ van Rasmee Wayrana, die we het hier ook horen zingen. Weliswaar is het arrangement van Snowdrops, maar het nummer wijkt qua stijl wel af, met name door de traditioneel aandoende zang van Wayrana. Aansluitend horen we ‘Ghost in the House’ en ‘The Return’ waarin het duo de lijn van ‘Ligths in the Deep’ doortrekt met duistere kleuren. In ‘The Harmony of the Rohingyas Voices / Circles’ refereert het duo direct aan de catastrofe die zich voltrekt in buurland Myanmar. Een keur aan gastvocalisten geeft op ontroerende wijze letterlijk stem aan deze mensen. Het vormt één van de hoogtepunten van dit album.
Na het beluisteren kunnen we concluderen dat Snowdrops met dit ‘Manta Ray’ een mooi en stemmig album heeft afgeleverd. En ondanks dat het hier een soundtrack betreft, hoef je de film niet te kennen om van de muziek te genieten, die kan prima op zichzelf staan.
Beluister en koop het album via Bandcamp: