‘All Is wainting’ heet het tweede album van Jodymoon. Drie jaar schrijven ging eraan vooraf en dat is te merken aan het album dat er nu ligt, vol eigen werk. Een goed uitgebalanceerde, melodieuze plaat vol welluidende melodieën, met evengoed een weemoedige kant door de aanwezigheid van cello en viool. Soms met uitgebeende en tot de essentie teruggebrachte nummers als ‘The Deeper level’ soms ook weldadig georkestreerd, groots en gelaagd, zoals ‘907 Steps’ en ’40 Days’. Maar altijd op een vreemde manier dwingend, je meeslepend naar onbekende oorden.
Jodymoon is het project van zangeres Digna Janssen en multi-instrumentalist Johan Smeets, aangevuld met celliste Marie-José Didderen, violist Wim Spaepen en aanvullende percussie van Ron van Stratum. Zowel Janssen als Smeets hebben een goed gevoel voor de traditie van folk den blues uit het diepe zuiden van de VS. ‘The Donkey Dance’ is hier een mooi voorbeeld van, getoonzet in de traditie van de oude blues verhaalt het ook over een typisch thema uit dit genre: overspel. Maar beide Singer-songwriters weten ook veel origineels toe te voegen aan diezelfde traditie en hebben een album weten te maken dat daadwerkelijk iets toevoegt.
Opvallend aan dit album zijn de sterke teksten die gaan over het leven. Wat het leven de moeite waard maakt maar ook wat er soms zwaar aan in is. Tegenspoed, zaken die anders lopen dan gepland of dingen die maar niet willen lukken. Ervaringen die we allemaal hebben.
Of zoals Janssen het bezingt in ‘Along The Way’
“All of the things you told
along the way, along the way.
We are the ones to stray
and rattle drums, till colored fade.
All of the thing you told
along the way, along the way.”
Je kunt dit refrein gerust een sleuteltekst van het album noemen. In deze woorden komt alles samen: de eindeloze gang. Of neem ‘Hitchhike Overdrive’:
“No need to follow signs
All I need is one
I’m ready to be found
so will you come around”
Ook hier weer dit gegeven van onderweg zijn. Of neem die prachtige zin in ‘The Long Way Round’, tevens de single: “The more I know, the less I understand these times.”
Ook muzikaal valt er bij deze artiesten veel te beleven. De grote hoeveelheid instrumenten die Smeets bespeelt, zorgt ervoor dat er veel variatie binnen de nummers zit. Maar ook tussen de nummers onderling zorgt dit voor de nodige variatie. In ‘The Deeper Level’ en ‘There’s A Fire’ wordt Janssen vooral begeleid door de piano. Terwijl in het instrumentale ‘Little Blackie’s Theme’ de gitaren de hoofdrol spelen. Op andere momenten spelen de goed uitgebalanceerde strijkersarrangementen weer een belangrijke rol, bijvoorbeeld in de openingstrack ‘Hold It Down Somehow’. Janssen neemt de zang voor haar rekening, her en der ondersteund door Smeets en doet dit met een warme, kleurrijke, ietwat melancholieke stem, die inderdaad soms wel wat weg heeft van Joni Mitchell. Bijzonder ook hoe goed die stem past bij de instrumentatie.
Het album is te beluisteren via Bandcamp en hier ook te koop: