Met ‘Buoyant Figures’ heeft de Amsterdamse gitarist Luka Schuurman de vrije improvisatie, zoals we die vinden op zijn album ‘Krultanden’ dat vorig jaar verscheen, voor een belangrijk deel verruild voor de filmische geluidssculpturen. Daarmee ontvouwt hij zijn vaardigheden als componist en beperkt zich tevens niet langer tot de gitaar. Sterke composities vinden we hier, afgewisseld met het terloopse van de improvisatie.
Over het ontstaan van dit album, dat alleen als download verkrijgbaar is, zegt hij op zijn Bandcamp pagina: “This album was unplanned, like mornings of melancholia, the death of a close one, spontaneously falling in love or the first sunny day of the year… it just sort of came to me with a sudden urgency.” En ondanks dat er wel degelijk verhalen aan het album ten grondslag liggen, stelt Schuurman verder dat het hem meer om de sfeer gaat dan om de inhoud. ‘De Verte’, het eerste stuk van dit album, maakt dit statement direct waar. Schuurmans gitaar klinkt hier prachtig overstuurd, met lange, nevelige lijnen de sfeer van zoals hij dat zelf zo mooi noemt: “a rainy soundtrack for a long and tough winter in the city” neerzettend. Marco van Outersterp, de eerste gast solist die we op dit album tegenkomen, sluit hier met al even mistige synthesizerklanken prachtig op aan ‘Unmutual Intertwinement’ heeft meer structuur, middels een breekbare melodie die Schuurman speelt op de piano, geflankeerd door Geert van der Beek met het rustieke geluid van windorgels en de bescheiden trompetklanken van Elsa Lubbers.
Een gevolg van deze nadruk op sfeer, ruimte, omgeving – zelf gebruikt hij het woord “environment” is dat de nummers zelden een duidelijk begin en einde hebben. Het kabbelt en jij als luisteraar valt er middenin en vertrekt weer voortijdig. Het zeer korte ‘Glasstrophobia’, waar Schuurman met een wijnglas een pregnant ritmische patroon creëert, is daar een prachtig voorbeeld van, waar is de rest gebleven? “Met Pluvieuse No. 1 (for Moths and Stingy Flies)” verlaten we de winter. In Schuurmans woorden: “followed by a bittersweet summer, in which people lose and get lost, find and get found, search and are searched for.” Een trompet, wederom een gastbijdrage van Lubbers, zet hier de toon, tegen een opwindend, repetitief patroon. ‘Buoyant Figures in the Dark’ past dan weer perfect bij die term ‘environment’. Dit is niets minder dan een geluidssculptuur zonder richting, zonder begin en zonder einde. ‘Through the Cliffs of the Siren’, ook al zo’n onbestemd stuk, bevat een boeiende, ietwat mysterieuze bijdrage van vocaliste Nicolien Polichronakis, als de zo gevreesde Sirene, terwijl we Lubbers weer horen met een mooie fragiele partij op ‘Trás-os-Montes e Alto Douro’. De zomer op zijn hoogtepunt.
En over toeval gesproken. Beluister ‘Pluvieuse No. 2 (for Weather and Installed Percussion)’ en verbaas u. Percussie in de tuin terwijl het regent, hier in Portugal. Zet er een microfoon bij en u heeft, jawel, muziek. Zo simpel kan het zijn. ‘Some of These Days’, dat direct volgt op deze toevalstreffer is in wezen het enige echte stuk met een duidelijke structuur, een kop en staart en een tekst, gezongen door Schuurman, het enige moment dat we zijn stem horen.Tot slot horen we ‘The Endless Blue Wine’, een noisy geluidssculptuur waarmee Schuurman dit boeiende album geheel in stijl afsluit.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: