Op hun nieuwste CD, getiteld ‘New York’ verzamelde het Franse Ensemble Intercontemporain onder leiding van Matthias Pintscher werk van zeven componisten die op de één of andere manier een link hebben met New York. Kijkend naar het rijtje kunnen we niet anders concluderen dat dit ook zo ongeveer de enige overeenkomst is tussen deze hedendaagse componisten.
Het late werk van Morton Feldman, waaronder we gewoonlijk de composities vanaf 1978 tot aan zijn dood in 1987 rekenen, hebben een aantal zaken met elkaar gemeen die ontstonden uit de ontwikkeling die Feldman als componist tot dat moment had doorgemaakt. Allereerst valt de ongewone lengte van de stukken op, verder schrijft Feldman in die tijd vaak voor een zeer beperkt aantal instrumenten en is hij bovenmatig geïnteresseerd in muzikale patronen, mede door zijn fascinatie voor handgeknoopte tapijten.
Op hun laatste album, uitgebracht bij ECM Redords in the New Series, speelt het Danish String Quartet drie strijkkwartetten. Van drie componisten die drie generaties vertegenwoordigen. Per Nørgård is van 1932, Hans Abrahamsen van 1952 en Thomas Adès van 1971. In alle drie de gevallen koos het Danish String Quartet ervoor om het eerste strijkkwartet te nemen dat de componisten schreven, al heeft bij geen van drieën het stuk deze simpele aanduiding: strijkkwartet nr. 1.
(meer…)
Het is een bijzonder concert dat pianoconcert voor de linkerhand van Walter Marchetti, met name vanwege de instructies die hij de pianist, in dit geval Reinier van Houdt, geeft: de pianist moet een zwarte paraplu, opengeklapt, met zijn linkerhand boven zijn hoofd houden gedurende het gehele concert. En dus met zijn rechterhand spelen. Verder moet het concert langzaam gespeeld worden om zoals Marchetti het zelf uitdrukt “een gevoel van onbeweeglijkheid te verlenen”.
Van de Australische componist en pianist Anthony Pateras verschenen onlangs twee albums bij het in Berlijn gevestigde Immediata. Het eerste solo album in 10 jaar als pianist, ‘Blood Streched Out’ bevat slechts twee stukken: het titelstuk ‘Blood Streched Out’ van bijna 44 minuten en ‘Chronochromatics’ van ruimt 35 minuten. Op ‘Beauty Will Be Amnesiac Or Will Not Be At All’ vinden we aansluitend het uit vier delen gelijknamige stuk voor percussie sextet en 6-kanaals elektronica. Hier uitgevoerd door Pateras, Jérôme Noetinger en Synergy Percussion.
‘Textile’ heet het album van de Litouwse componiste Egidija Medekšaitė, geboren in 1979. En die titel is niet zo maar gekozen. Want naast compositie studeerde Medekšaitė tevens textiel design. Die verbinding zit overigens niet alleen in de titel van dit album maar ook in de structuur van haar composities, die vaak opgebouwd zijn uit patronen, net zoals dat het geval is met een geweven stuk textiel. Zelf zegt ze dan ook dat eigenlijk al haar stukken de naam ‘Textile’ mee zouden kunnen krijgen.
De drie stukken voor orkest die Challenge Records van componist Robin de Raaff op de CD ‘Entangled Tales’ heeft verzameld, bieden een mooi staalkaart van het werk van deze bijzondere componist. De Raaff, in 1968 geboren in Breda, speelde als kind zowel piano als basgitaar en groeide op met klassiek, jazz en rock. Die diversiteit aan stijlen vinden we terug in zijn gecomponeerde werk. Niet op een citerende manier, maar veeleer in zijn eclectische aanpak, in de uitbundige harmonische structuur en in de virtuositeit die hij vraagt van de instrumentalisten.
De Amerikaanse violist Joseph Puglia is sinds hij in Nederland woont aan een gestage opmars bezig. Meer en meer zien we hem op de podia. Vorig jaar was hij regelmatig te gast tijdens ‘Dag in de Branding’ en als concertmeester van het Asko|Schönberg is hij eveneens regelmatig te bewonderen. Inmiddels ligt er ook een CD, Nr. 14 in Attaca’s reeks ‘Ladder of Escape’ en geheel gewijd aan de vioolmuziek van Luciano Berio. (meer…)
De in 2006 overleden Amerikaanse componist James Tenney was tijdens zijn lange carrière zowel een invloedrijk muziektheoreticus als een belangwekkend componist en beide werkterreinen hebben elkaar altijd wederzijds beïnvloed. In zijn werk, of het nu gaat om muziektheoretische studies of om zijn composities, is hij altijd bovenmatig geïnteresseerd geweest in het wezen van klank en wat hier nauw mee samenhangt, het wezen van muziek.
De Amerikaanse componist en fluitist Ned McGowan heeft een bijzondere voorliefde ontwikkeld voor de machtige basfluit en zijn diep grommende geluid. Het leidde enige tijd geleden tot een album vol eigen composities met de toepasselijke titel ‘The Art of the Contrabass Flute’ waarin dit wonderlijke instrument alle ruimte krijgt die het verdient.